Argentinië - Chili II

Ons laatste dagje Buenos Aires gebruikten we voor het - laten - doen van de was, de Toyota inrichting en wederom de nodige ordening. Woensdag 17 februari gingen we weer 'en route' richting Peninsula Valdes, 1500 km ten zuid oosten van Buenos Aires. 
We namen de kustroute, maar waren hiervan totaal niet onder de indruk. Een zeer saaie weg en ongelooflijk druk met Argentijnse vakantiegangers. Blijkbaar een heel normaal 'gezellig' iets om op het strand - zo dicht mogelijk bij de zee - de auto te parkeren, stoeltjes uit te klappen en zitten maar! Een vreemd en raar gezicht.
Het lukte ons wel om ergens wild te kamperen en genoten enorm van deze mogelijkheid, met een  optimaal vrijheidsgevoel. Na ons ontbijt - met een blik op een gaucho te paard met enkele honden om zich heen z'n terrein inspecterend - zetten wij vol vertrouwen onze reis voort. Het werden uitzichten over de pampa, de uitgestrekte vlaktes en de velden van harde droge grassoorten.

Valdes

Een paar dagen later kwamen we aan in Valdes, een aardig dorp aan het water en ook hier konden we weer een paar dagen wild kamperen op het strand, met wél een enorme hoeveelheid wind waardoor we ons 'meubilair' goed moesten bewaken.

Een prachtige zonsopgang in combinatie met een maansondergang konden we bewonderen in de vroege ochtend. Ook vele 'oldtimer - Campers' bewonderden we later op de lokale camping municipal.

Voor de volgende dag boekten we een kanotocht - met bijbehorend snorkeluur - met de zeeleeuwen, maar helaas zette er plots die dag wederom een enorme wind op vanuit het zuiden en werd de reservering letterlijk én figuurlijk 'afgeblazen'.
Als alternatief besloten we zelf een rondrit te maken en zagen de pinguïns, de nandoe's - oftewel pampastruis - de vele zeehonden en zeeleeuwen, leuk dus ook! 
De doorgang van geplande actieve momenten werden toch steeds weer mede en vooral door de natuur bepaald, en hadden wij ons hier gewoon naar te schikken! 

Parc National Los Alerces

We bleven de trek naar het gebied van Patagonië en de Andes voelen en besloten dan ook linea recta koers naar het westen te zetten naar Esquel, we reden deze afstand van 700 km in één dag met hooguit één ontmoeting met een andere weggebruiker.
Het was een heuse verademing weer de mooie Andes bergtoppen in de verte te zien en we vonden een prima camping in Esquel waar we een aantal dagen bleven, de auto een goede schoonmaakbeurt gaven en het reisblog Argentinië - Chili I konden afschrijven. Poging tot verzenden ging helaas - door een stroomstoring in de late avond - hélemaal mis, maar kon gelukkig nog wel snel hersteld worden.

We maakten een reisplan voor de komende weken, afwisselend zouden we de mooie plekken in Argentinië en Chili zigzaggend richting het noorden, langs hun natuurlijke Andes bergketen - 'hun ruggengraat' zoals beide landen dit benoemden - bezoeken. Het heerlijke nú was - behalve de energie van de bergen - ook de heerlijke temperatuur overdag, geen wind meer en in de avond een fiks aantal graden kouder, waardoor het slapen in de auto wederom super was. Het eerste doel voor de komende dagen was Parc National Los Alerces en de eerste avond werden we weer verrast door een kenmerkende Patagonische lucht met een échte roze wolkenpracht.

Daarnaast hadden we weer een mooie camping aan het meer en hadden we een dagelijkse structuur. Na het ontbijt een uurtje Spaanse les - elkaar overhoren en uitspraak oefenen met de staf - een uurtje hardlopen voor mij en daarna samen wandelingen in de natuur te maken.

De topper was een super Glaciares Torrecillas trekking aan het einde van deze week. Goed georganiseerd door Glaxiar.com, met eerst een mooie boottocht en daarna 4 uur lopen richting gletsjer.

Mate

We gingen ook nu steeds meer zien van het Argentijnse leven en gewoontes, naast de vele 'Messie' gezichten zagen we ook bijna iedereen lurken aan een soort metalen pijpje - bombilla - in een mooi bol kopje. Kopje ging van hand tot hand in de kring rond en wat bleek, dit was hét nationale kruidenthee ritueel - van oudsher - van de 'Mate'. Een kop - gevuld met geroosterde en geperste theebladeren - werd de hele dag door aangevuld met kokend water uit een thermoskan, een belangrijke rol hier weggelegd voor de bijrijder onderweg die bestuurder en achterbank moest voorzien hiervan. 
Uiteraard zou ik dit ook proberen, het smaakte wel wat bitter - beetje groene thee achtig - maar ook dat ging wennen. Bij de benzinestations kon je dan gratis de thermosflessen laten vullen met kokend water, heel blije reactie als ik dit vroeg 'want dus ook ik dronk 'Mate' concludeerden ze dan met enige trots.

De nationale parken en meren volgden elkaar in schoonheid op, Parc Nahuel Huapi rond Bariloche en daarna Parc Lanin. Dagelijks maakten we lange wandelingen en klimtochten van vier á vijf uur. Deze werden zeer goed aangegeven en omschreven wat betreft duur en moeilijkheidsgraad. Daarna in de avond hout hakken, vuurtje maken en lekker zelf koken vanuit onze - nog volle - distributiedoos uit Nederland.

Dachten vooraf in Nederland nog, dat we goede voorraad nodig zouden hebben wegens mogelijk gebrek aan winkels hier, niets bleek minder waar! Alles is en was - ook in Afrika - verkrijgbaar in de kleinere kiosco proveduria's of supermercado's.

Monte Tronador

We waren écht onder de indruk van de schoonheid van de Zuid Amerikaanse natuur en deze overtrof nu al in enige mate de Afrikaanse. Maar ja, daar waren we één met en onder de indruk van de bewoners, vele zwaaiende blije kinderen en werden we natuurlijk verwend door de vele verschillende mooie beesten. 
We vertoefden nog een paar dagen op een camping bij het Lago Mascardi nabij de Monte Tronador 'donderberg ' met wederom een enorme gletsjer. In de avond hoorden we inderdaad het knallen van de naar beneden donderende ijsmassa's. We maakten ook hier tochten, zoals naar de Glacier Negro, een geheel zwarte gletsjer, vanwege de versmelting van de vulkaanlava met het ijs.

Pucón

Vanuit Parc Lanin zetten we koers naar Chili, Pucón. Een echt outdoor stadje met vooral veel aanbod voor rafting, canapy, vulkaan klimtochten. Alsof we de mooie sfeer van Bever, Katmandu en Zwerfkei zó binnenliepen. Ook hier was een camping met uitzicht op dé Vulkaan Villarrica - die prachtig centraal in het stadje zijn aandacht opeiste - en we vonden een super gezellig eettentje - met WIFI - op loopafstand. We ontmoetten twee jongeren die per fiets vanuit het zuiden van Patagonië op weg waren naar Panama, hier één jaar de tijd voor hadden met een budget van €17 per dag! Wel een groot verschil omdat - wat wij met onze 4x4 bereden - zij dit per fiets moesten doen, en ook zij dus passen van meer dan 4000 meter moesten overbruggen. Zo ook kwamen we motorrijders tegen die dit als uitdaging zagen én een Duits stelletje die voor een goed doel - levenseinde kliniek voor kinderen in Duitsland - de hele Andesroute van zuid naar noord per fiets mét flinke bepakking aflegden!!

www.rueckbrod-koehler.de/spenderfahrt  www.facebook.com/suedamerikaSpendertour

Én wij maar denken dat wij stoer waren!

Vulkaan Villarrica 

Op een ouderwetse échte regendag 18 maart waren we in Pucón - in ons favoriete tent - van vroeg tot laat te vinden en op zaterdag 19 maart  was het weer een strakblauwe dag, het moment voor mij om met een aantal groepen de - nog actieve - vulkaan Villarrica te beklimmen. De tocht begon om 6.30 met controle van de outfit en het vullen van de rugzakken, gevolgd door een combi van autorit en lift de bergen in om vervolgens de ijzers onder te binden en de klim aan te gaan, een spannend evenement. Dit ook omdat er stevig doorgeklommen moest worden naar de hoogte van 2950 meter, vanuit overheidsregelingen moest de Crater voor 13.00 behaald worden. Maart 2015 had er nog een zeer actieve eruptie plaatsgevonden, vervolgens werden de tochten toen verboden en sinds kort werd onder vele restricties - voor sommige organisaties - de klim weer vrijgegeven. Het was een spannende tocht, samen met een gids en een Zwitserse dame liep ik voorop omhoog en was ik wel onder de indruk van de harde wind die ons zó omver kon gooien! Om 11.30 - nog 500 meter te klimmen - kwam er een telefoontje bij de gids binnen met opdracht om terug te keren. De wind werd te hevig en de tocht moest om veiligheidsredenen worden afgeblazen! Ships wát een teleurstelling, maar we hadden begrip voor het besluit van de autoriteiten. De tocht naar beneden was nóg pittiger dan omhoog, en rond 14.00 waren we weer in Pucón. Stralende zonnige dag daar beneden, héél gek om dan niet te voelen dat het daarboven zó intens hard waaide. Héél jammer, maar toch wel een mooie belevenis. Kreeg nog wel foto's van de top van de Crater toegestuurd door andere klimmers.

Thermas Geométricas

Vanuit Pucón gingen we meer zuidwaarts naar de Thermas Geométricas. In de Andes waren heel veel thermale baden maar deze kreeg onze aandacht. Hij bestond uit diverse warmwater baden die één geheel vormden met de steile bergwanden, de jungle groene dichte begroeiing en ijskoude watervallen, kortom een prachtige natuurlijke en architectonische vormgeving. We waren er vroeg, met een nog koele buitentemperatuur, zodoende waren we getuige van de mystieke sfeer die de zonnestralen door de stoom van het warme water opriep en het geheel was sprookjesachtig gehuld in het groen. Wát was dit een heerlijke weldaad voor de vermoeide spieren en wát werd het een zeer ontspannen dag.

Kadootje hierna was mooi wild kamperen op een zo genoemde - Mirrador -uitzichtplek met weer zicht op een prachtig meer en dé vulkaan!! Aan het begin van de avond was dit nog een stopplek voor vele Chilenen, waar we met onze geringe woordenschat toch kleine gesprekjes mee konden voeren. Zó vriendelijk, behulpzaam en geïnteresseerd als ze waren in onze reis.

We konden ook van Chili geen genoeg krijgen en reden vervolgens die week naar Parc Conguilla - met de prachtige Aurecaria bomen, zwarte lavastranden, vulkaan Llaima en Parc Manucoehello met de vulkaan Lonquimay. Daar mochten we zelfs bij de ingang van het park vrij kamperen, en kwam zo ons budget weer aardig in balans. We maakten een prachtige rit door dit indrukwekkende lava maanlandschap om uiteindelijk wandelend een klim naar de krater te maken. Deze krater was ontstaan na een eruptie op 25 december 1988 van vulkaan Lonquimay - de buurman - en zo ontstond via een ondergrondse fissuur de krater waar wij naar toe liepen:

Crater Navidad

Lebu

We waren nu weer toe aan wat meer comfort na 5 weken kamperen. We verlangden even naar meer ruimte, een echte badkamer en de kust!!
Op de kaart tikten we Lebu aan, een plaatsje aan de Stille Oceaan - Pacific Ocean - ongeveer 500 km ten zuiden van de hoofdstad van Chili, Santiago.
We vonden er een prachtig houten huisje aan de kust met het geluid van de denderende golven - dus niks stille oceaan - en uitzicht op de strakke blauwe oceaan.
Even voor onszelf rust en bezinning, waarin Maarten woorden moest geven aan een benauwd gevoel wat hij had bij het idee om aan het einde van dit jaar weer huiswaarts te keren. Nadat hij dit gevoel goed kon verwoorden en wij - familie, vrienden - hier gehoor aan konden geven, was hij weer volledig in het 'hier en nu'.

Zeven heerlijke dagen verbleven we op deze prachtige kustplek toen we de trek van het verder reizen weer voelden. Slechts één dag had het gegoten in deze laatste week van maart - de laatste keer was dat vorig jaar mei in Tanzania - de rest van de dagen kregen we weer de voor ons vertrouwde blauwe lucht. Hoe lang zou dit nog duren, de herfst kwam in aantocht in dit gedeelte van Zuid Amerika en onze tocht zou langzaam naar het noorden, naar de hogere bergketens en koudere regionen van de Andes gaan.

We vervolgden eind maart onze route vanuit Chili richting Argentinië, voelden ons snel weer thuis op de Ruta 40 - de Argentijnse Panamerican Highway - soms gravel maar ook veelal geasfalteerd en gingen toen naar de omgeving van Mendoza en waren we gericht op de Puento del Inca - met de Incaresten en vroegere heilbare bronnen - en 'het dak van Amerika' de berg Anconcagua. Het was blijkbaar in deze omgeving ook een absolute hype - behalve het wijn proeven en deze hoogste berg van het westelijk halfrond te bezoeken, dé directe opvolger van de Mount Everest - om de prachtige sterrenhemel in de avond te bewonderen met een telescoop en zo te proberen iets van het heelal te herkennen. Orion kwam in zicht, maar de schittering van de planeet Jupiter was wel het meest duidelijk zichtbaar voor ons. De setting was in het Spaans, dus zéker dat we wel het een ander misten van het verhaal in Observatoria EL Leoncito, maar vele sterretjes konden we die avond écht letterlijk gezien. 

Overdag werden we verrast tijdens een wandeling door een aantal Condors, nou wát wilden we nou nog meer. De verwondering der natuur bleef maar doorgaan, dag in dag uit!

Zó mooi we Patagonië vonden - met de tientallen gletsjers, kraakheldere meren en krachtige bergtoppen - zó mooi en totaal anders weer ervoeren we de natuur van El Norte! Onmogelijk om alles te zien en te bevatten, hoe de wind in de loop der miljoenen jaren de hoge vormen van de bergketens had gekarakteriseerd in de soms gefantaseerde, grillige, kleurrijke en soms bizarre herkenbare Dali en Gaudi stijlen.

We ontmoetten een Argentijns stel die ons een prachtige route voorstelden en zo vertrokken we verder richting noorden naar twee mooie nationale parken, stammende uit het tijdperk van de dinosaurussen met de prachtige rotsen en een bijzondere kloof. Tja, helaas het werd grijs, grauw, regenachtig en zéér mistig. Het werd moeilijk om goede overnachtingsplekken te vinden - in de dorpjes was hélemaal niks - werd dus wild kamperen op een picknickplek langs de weg. In alle vroegte kwam de lokale bevolking  met hun hele hebben en houwen te paard langs. 

De Mapuche indianen - aangekomen waren we dus in het echte Zuid Amerika - met een heel andere uitstraling. De paarden - soms paard en wagen - als hun dagelijks vervoermiddel, en met iets beter financieel budget waren de jaren 70 auto's  hun moderne rijtuig maar vooral hun trots. 

Duidelijk dat er absoluut géén jaarlijkse APK keuring hier werd uitgevoerd! Wat een genot en streling voor onze ogen om al die oude auto's weer te zien!! En dan niet te vergeten de karkassen langs de kant van de weg.

Difunta Correa

Op een zondag bezochten we een merkwaardig cultusoord Difunta Correa in Vallecito.
Elke zondag zegende een priester hier de motoren van vele auto's, die met hun opengeklapte motorkap even verwachtingsvol bleken als hun baasjes. Duizenden offergaven lagen hier gesierd en opgestapeld vanuit een mooie legende uit 1841. 

La Difunta Corres - de gestorven Correa - was de vrouw van een gaucho. Ze begaf zich in hoogzwangere toestand naar de woestijn in San Juan op zoek naar haar man die in de burgeroorlog spoorloos verdwenen was. Onderweg baarde ze een kind, Correa kwam om van de dorst, het kind overleefde omdat de moederborst melk bleef geven. Deze legende beroerde het hart van de Argentijnen meer dan de navertellingen van de levens der apostelen. Op de betreffende heuvel waar de vrouw gevonden werd stond een mooi kerkje met een beeld van Correa en mogelijkheid voor vele gelovigen voor het aansteken van vele kaarsen. De offergaven bestonden veelal ook uit flessen water om de 'voeding' te waarborgen. Grappige was dat het Spaanse woord Correa ook V- snaar betekent en de cirkel rond was met de bijzondere autocultus.

El Norte

Door het slechte weer waren we genoodzaakt om wat sneller door te rijden om half april uiteindelijk aan te komen in Cafayete - 200 km ten zuiden van Salta - de zon liet zich weer zien en we vonden een prachtig hotel. Een Bodega - 120 jaar oud koloniaal wijnresort - een súper plek en een súper sfeer op deze dag, mijn verjaardag! 
We genoten enorm,  kregen een rondleiding en uitleg in de wijnerijen. Dit gebied, liggende op 2200 meter en met een extreem goed klimaat met 340 dagen zon per jaar - in combinatie met de afkoeling in de nacht - ideaal dus voor de volle smakelijke Malbec wijnen én de Torontés druif die hier alleenrecht opeist, voor een optimaal resultaat en voor héérlijke droge witte wijn. In het stadje heerste een heel gezellige sfeer en een uitnodigend wijnmuseum, wat we uiteraard bezochten. Prachtig opgezet, een duidelijke culturele ontwikkeling ook hier in Argentinië.

Iedere ochtend werd de Toyota door Maarten onderworpen aan een inspectie.
Motorkap open, controle van het niveau van de diverse vloeistoffen en kijken naar eventuele lekkages, luchtfilter werd uitgeblazen - door het rijden door veel stof goed gevuld -  en check van bandenspanning. Een klein geluidje of lekje kon uiteindelijk grote gevolgen hebben voor later. Een écht belangrijk en noodzakelijk iets dus door het vele rijden op gravel en de bijkomende wasbord irritante oneffenheid, dat alles kon lostrillen, zelfs bouten zouden kunnen breken, en de hoogte met ook vaak enorme stijgingen en dalingen vroeg buitensporig veel van de auto. We gebruikten de hoogste kwaliteit diesel en motorolie en konden ons daarnaast zéér gelukkig prijzen met de kracht van de turbo.

Via een kleinere gravelroute reden we verder naar het noorden van de provincie Catamarca met indrukwekkende Andes hoogvlaktes.
De rit van Cafayate naar Cachi, een dorpje waar de tijd had stilgestaan, reden we via de Pasa Abra del Acay - de hoogste bergpas voor auto's ter wereld - 4995 meter. Deze tocht naar San Antoine de los Cobres was zéér indrukwekkend wat betreft de natuur, de enorme kaktussen, het ongelooflijke kleurenpallet van de bergketens en de prachtige grillege vormen. We verbaasden ons bij elke bocht die we namen over de ansichtkaarten schoonheid van de natuur en verwachtten elk moment op een hinderlaag te stuiten van indianen en......hoopten écht geen tegenligger tegen te komen op deze nauwe gravel route met een adembenemend diep ravijn naast ons.

We bereikten met onze geweldige auto - dé kanjer - de top van deze pas. Afwisselend in eerste en tweede versnelling - met ongeveer 15-20 km per uur - soms zwarte rook walmend achterlatend klommen we zigzaggend de gravelweg omhoog.
Wát fantastisch dat we zo rústig en veilig de bijna 5000 m top probleemloos haalden.
Ádembenemend in letterlijke en figuurlijke zin! Met een zeer voldaan gevoel reden we ook weer spiraalsgewijs naar beneden, tot wij - en zeker ook de auto - onze rust konden bereiken in San Antoine de los Cobres. 

Vanaf Salta was een deel van deze tocht per trein te bereizen - Tren a la Nubes oftewel Trein naar de Wolken - wát een land, niet te verwoorden en niet te verbeelden. Wát een fantastische sferen, vergezichten, bergpanorama's en oogverblindend zuiver licht. Het zou een beetje saai worden om in dit blog telkens maar de schoonheid te verwoorden, maar we konden er niet aan ontkomen. Een gelijkgestemd ontkennend antwoord konden we geven op de vraag van iemand of het niet tot vervelends toe was om deze mooie natuur tot ons te laten komen, of dat het niet heel vermoeiend was om deze indrukken te verwerken. De afwisseling van de schoonheid maakte ons juist niet moe. Op dit moment kwam het Andesgedeelte van Argentinië wat betreft haar natuur voor ons als de grote winnaar uit de bus rollen.

Uiteraard waren we ook weleens reismoe - net zoals soms in Afrika - en dan namen we voor een aantal dagen, op een natuurlijke en prachtige plek, een reisstop.
Kortom we waren lang niet iedere dag 'on the road' en gunden onszelf ook het comfort van hotelletjes of huisjes (cabañas). Hét voordeel van écht de tijd te hebben en te nemen!

Hoogteziekte

Hoogteziekte is een niet te onderschatten gevaar dat zelfs levensbedreigend kan zijn. Het wordt veroorzaakt door onvoldoende aanpassing van het lichaam aan het met de toenemende hoogte afnemende zuurstofgehalte. Al vanaf 2500 meter kunnen de typische symptomen zoals hoofdpijn, kortademigheid en slaapstoornissen optreden. Als de symptomen de volgende dag niet verdwijnen moet je een rustpauze inlassen, worden ze erger dan helpt alleen de afdaling. De basisregel is dat je op een hoogte van 3000 meter niet meer dan 300 meter per dag mag klimmen.
Het oversteken van een hoge pas binnen een dag - 4995 meter - zoals wij hebben gedaan is daarentegen absoluut ongevaarlijk omdat ons lichaam met een zekere vertraging reageert. Wij leven nu bijna een maand op hoogtes variërend tussen de 2000 meter en 3000 meter en langzaam heeft ons lichaam voldoende nieuwe zuurstof rijke bloedlichaampjes - erythrocyten - aangemaakt waardoor we ons steeds prettiger en normaler voelen. De marathon van Rotterdam zou mogelijk voor ons nu geen probleem meer hoeven te zijn!!

Salta

Na deze wilde avonturen en uitdagingen werd het tijd voor een beetje cultuur en gezelligheid in een mooie stad, Salta dus! Deze stad werd gekenmerkt door haar koloniale architectuur, de vriendelijke bewoners en de aangename sfeer en de verworven status van meest aanlokkelijkste stad van het noordwesten.
Midden in het centrum verbleven we voor 4 nachten in een heerlijk Design Suites Hotel met een fantastisch uitzicht over de stad, sportzaal en super restaurant.

De eerste ochtend na het ontbijt ontmoette ik allemaal sportieve dames in de lobby waarmee ik in gesprek raakte. Het bleken Polo dames, uit de selectie van Argentinië, te zijn die in Salta een toernooi speelden. Er was direct een klik en ze vroegen ons om te komen kijken. Nou dat was geen geluid voor dovemansoren. Argentinië was het beste Polo land ter wereld. Polo, een soort hockey op paard, met een vier tegen vier spel op een relatief groot veld. De dynamiek, snelheid, wendbaarheid, bal en paard controle waren zó indrukwekkend, én de speelsters.....hélemaal één met hun paard.

We werden volledig door de dames opgenomen en hadden een gezellig, open contact waarbij vooral veel gelachen werd. Echt een soort gezellige dames hockey sfeer waarbij na de wedstrijden door hen - verrassend - lekker gerookt werd en de rosé rijkelijk vloeide. Onze misser in Buenos Aires - seizoen was over toen wij er waren - waar we temidden van de immense prachtige Polo stadions vertoefden werd dus volledig goedgemaakt door dit mooie evenement! Muchas Gracias Salta!

Ons reisplan hadden we voor de zoveelste keer weer eens aangepast - een dagelijks gespreksonderwerp - en dit was gelukkig geen probleem omdat we geleidelijk steeds meer open stonden voor dat wat we onderweg lazen, ons werd geadviseerd door reisgidsen, andere overlanders of lokalen en uiteraard de weersomstandigheden.
Het noordwesten van Argentinië maakte zo'n diepe natuur indruk op ons. We besloten om niet weer helemaal de vele kilometers naar de watervallen van Iguazu - het noord oosten van Argentinië - te rijden om via Brazilië, naar Bolivia te gaan. We bleven trouw aan 'ons' Andes gebergte om vervolgens zigzaggend in deze regio naar het noorden tot onze eindbestemming - Colombia - te komen. Via deze route zouden we immers ook zéker de vochtige jungle oerwouden van de Amazone aandoen.

Iruya

Afgelopen week maakten we onze laatste noordelijke afscheidslus door Argentinië.
Weer via die hoogste bergpas naar San Antonio de los Cobres, waar de receptionist van het hotel ons tipte om naar Iruya te gaan, een authentiek charmant bergdorpje. Onderweg hier naartoe deden we het mooie stadje Humahuaca aan met de 14 kleurige bergen en evenzo kleurrijke Plaza!

De rit van hieruit naar Iruya was  alleen al een groot feest, ging  weer via gefascineerde en gekleurde bergformaties en kreeg voor ons een dikke 10. Het dorp inderdaad prachtig, puur, inheems en authentiek.

Purmamarca

Dinsdag 26 april arriveerden we in het dorp Purmamarca met uitzicht op de - Cerro de los Siete Colores - oftewel Berg met de Zeven Kleuren.

En nú Koningsdag in Nederland, wij na meer dan drie maanden Argentinië verder - over de Pasa de Jama - naar San Pedro de Atacama in Chili en......dán hoogste tijd voor de klanken en kleuren van Bolivia.