Ecuador

        

We gingen weer op 'weg'!

Moeilijk loswekend na twee weken van genot aan en op het strand van Mancora in noordelijk Peru, reden we op 17 september Ecuador binnen. 
Als grapje nét over de grens - telkens weer - ó wát anders is het hier! 
Maar dat was nu écht een feit, door de woestijn werden we Peru uitgewuifd en de bananenplantages van Ecuador verwelkomden ons vrij snel met hun immense groen. Een échte overgang nu dus van het ene naar het volgende land. Weer wennen was het aan de andere geldeenheid - US dollars dit keer - voelde écht zó anders en we verlangden acuut terug naar de Soles uit Peru, waar door iedere ontvanger bij een betaling zorgvuldig werd gechecked of de briefjes wel écht waren, ze werden zowat binnenste buiten gekeerd en uitgebreid tegen het licht bekeken. Ook de soorten en merken bier - werd nu Pilsener - wijn, koekjes, water en thee waren uiteraard weer anders en zouden ook nu vast snel weer eigen zijn. Wat gelukkig wel gelijk bleef was de mooie Spaanse taal en de wederom de zéér vriendelijke mensen.

Binnenkort zouden we opnieuw de evenaar - waar Ecuador zijn naam aan dankt - naar het noorden toe passeren. In Kenia passeerden we vorig jaar de evenaar op onze reis naar het zuiden, nu zouden we weer terugkomen daar waar we vandaan kwamen - het noordelijk halfrond - en zou de zon zijn dagelijkse halve ronde van het oosten naar het westen weer via het zuiden gaan volgen.

         Zó zou onze reiscirkel weer heel langzaam eindigen en mooi rond worden.

                                                
Ooit vormden Afrika en Zuid Amerika één continent. Vele miljoenen jaren geleden raakten ze los van elkaar met als gevolg dat Zuid Amerika naar het westen schoof en in botsing kwam met de Nazca plaat, die een gedeelte van de bodem van de Grote Oceaan vormde. De Nazca plaat schoof onder het Zuid Amerikaanse continent door en vanwege deze opstuwende krachten werd het Andesgebergte gevormd. Dit nog steeds voortdurende proces is en was de belangrijkste oorzaak voor de vele aardverschuivingen en vulkaanuitbarstingen in de Andes - o.a. de grote Chileense aarbeving in 1960 - althans zo begrepen wij het van een van onze gidsen. De laatste grote aardbeving in april van dit jaar, in het noordwesten van Ecuador weerhield ons om dit gedeelte te bezoeken. Mooi was wel de gevraagde bijdrage van 2% van de consumpties in de restaurants, zo kon ieder een bijdrage aan de herstelwerkzaamheden en de wederopbouw van het getergde gebied leveren.

Cuenca

We gingen eerst 'en route' naar Cuenca, bekend om de karakteristieke Panama hoed en bijbehorend museum, deze hoed komt dus niet uit Panama maar uit Ecuador! Hoe de hoed aan zijn naam gekomen is blijft gissen, maar ten noorden van Guayaquil groeit een speciaal soort riet waar de Panama hoed zijn grote succes aan te danken heeft.
Het duurde een dag voordat we hier konden aarden, werden daarin gesteund door de vrolijke bevolking en de gezellige markten, met weer veel inheemse vrouwen met hun mooie kleurrijke kleding en haren in de vlecht. Op een van de markten bemachtigde Maarten een mooie hoed en werd dit gevierd met een heerlijk vers maracuyá - passievrucht - sapje. We keken onze ogen uit op de bloemenmarkt en de overdekte openbare Mercado met de stapels verschillende fruitsoorten en uiteraard de lokale bevolking die zich tegoed deed aan een lekker geroosterd varkentje of traditioneel caviaatje.

      
De belangrijkste reden echter dat we Cuenca bezochten was dat dit de plek was waar we voor de auto een aansprakelijkheidsverzekering moesten regelen. We gebruikten hiervoor een héle dag, lopende van de ene instantie naar de andere. Bleek dat deze SOAT verzekering sinds kort niet meer verkrijgbaar was en nu alleen in combinatie met een autoverzekering - voor minimaal 1 jaar - voor een bedrag van $650 kon worden afgesloten. Zo liepen we onverrichter zake weer huiswaarts, want dit was wel erg veel voor de komende vier weken. Na onderzoek op internet en het lezen van andere 'overlanders' reisverhalen bleek dat ons TIP - Temporary Import Permit -  van de grens voldoende zou moeten zijn, tenminste dát hoopten we dan maar. Dit bedrag konden we toch écht veel beter aan iets anders en véél mooiers besteden, o.a. twee retour vliegtickets naar de Galápagos! We waagden de gok en besloten dit te gaan doen! Het lag niet écht in onze planning en met name de financiën hadden ons geremd, maar wie we ook spraken…. we hoorden alleen maar super enthousiaste verhalen in de trend van 'een must' en 'een van de mooiste stukken schone puurheid ter wereld’. Zéker nu we tóch in Ecuador en zó dichtbij waren was dit wel een uitgelezen kans de Galapagos te bezoeken! 

Guayaquil

De groep eilanden konden we op twee manieren bereiken, met de meerdaagse luxe cruiseschepen of als soort backpackers. Wij kozen uiteraard voor het laatste en vlogen - onze auto achterlatend in Guayaquil - het ongerepte natuurparadijs tegemoet. Dit nadat we eerst de wandelpromenade Malecón 2000 van Guayaquil - met de schoenenpoetsers en culturele musea - én de kleurrijke koloniale wijk Las Peñas hadden bezocht. Deze wijk - op de heuvels van Cerro del Carmen en Cerro Santa Ana - bestaande uit een wirwar van straatjes en galerietjes én vele trappen gaf een gezellige energie mét prachtig weids uitzicht!

    

De Galápagos 

De Galápagos - letterlijk schildpadden - is de benaming voor een van oorsprong vulkanische eilandengroep, 6 hoofd - en 12 kleinere eilanden. Ze liggen ongeveer 1000 km ten westen van de kust van Ecuador. Aangenomen dat de eilanden nooit met het vasteland verbonden zijn geweest, hebben de aanwezige dieren en planten blijkbaar op de één of andere manier toch ooit zelf de oversteek gemaakt. Vanwege de geïsoleerde ligging van de eilanden - ook wel Jurassic Park genoemd -  heeft de dierenwereld zich zonder natuurlijke vijanden en dus zonder agressie ontwikkeld, getuige hun tamheid. Een zeer gastvrij welkom voor elke bezoeker die niet als vijand wordt gezien. Een mooie natuurlijke evolutie, waarmee door Charles Darwin de basis voor zijn beroemde evolutietheorie werd gelegd. Hij bracht in 1835 een bezoek met zijn schip de 'Beagle' aan de vulkanische eilandengroep en ook hij werd aangenaam verrast door de variatie aan flora en fauna die hij hier aantrof.

Hoe dan ook, de dieren die de tocht overleefden troffen een natuurlijke omgeving aan, deze moest wel sterk verschillen van de plek waar zij vandaan kwamen. Met de komst van de mens - met zijn runderen, honden, geiten en katten - naar de Galápagos was en is de natuurlijke situatie sterk aan verandering onderhevig geweest, een dysbalans - samen met de klimaatverandering en klimaatverwarming van El Niño - met als gevolg een reeële bedreiging voor de toekomst. De Galápagos zijn daardoor enerzijds het zorgenkindje van Ecuador, anderzijds zijn ze een grote bron van inkomsten voor hun schatkist. Ook is hier weer een vorm van opportunisme zichtbaar, dit gezien de enorme groei van de toeristenindustrie. Ondanks de nodige restricties en regelgevingen kijkt de landelijke - en wereld natuurbescherming er terecht met de nodige scepsis naar. In de periode van 2007 - 2010 stond Galápagos zelfs op de Unesco World Heritage lijst, werd daarna weer geschrapt door bovengenoemde redenen. Máár de mens zou de mens niet zijn om de magnetische trek naar deze - nog zeer unieke - plek op aarde te weerstaan. 
En óók hierin waren en zijn wij helaas geen uitzondering.

Isla Santa Cruz

Zaterdag 1 oktober vlogen we naar het meest centrale en bewoonde eiland Santa Cruz, dat ooit gevormd werd door de verkoolde lavaresten van 6 vulkanen. Daarnaast zouden we ook de komende twee weken Isla Isabela en Isla San Cristóbal bezoeken. Op het vliegveld werd ieders bagage door speurhonden goedgekeurd, waarna we met een bootje en vervolgens met een bus naar Puerto Ayora werden gereden.

Nou daar waren we dan op een van de exotisch klinkende eilanden, we voelden nog niet écht een verbijstering of verwondering maar meer het bekende eilanden gevoel van Griekenland. Totdat we op een terras zaten tegenover de vismarkt, waar de eerste zeeleeuw zich op de stoep liet zien en horen, zijn rauwe geblaf overstemde de markt. Verse vis werd gesneden door de marktdame met de zeurende en continu kopjes gevende zeeleeuw en tientallen pelikanen om haar heen. Tja, dit was wel heel apart om te zien. 

Na het bekomen van de schrik bij het zien van de menukaart - met pittige dollar prijzen - konden we toch écht genieten van de lobster en shrimps in ajoli pesto saus, met één  heerlijke wijntje.

De volgende dag huurden we mountainbikes voor een eerste kennismaking met het eiland, een tocht van 50 km stond op ons programma. Dat was hard werken de eerste twee uur - een klim van bijna 20 km - maar daarna zouden we bergafwaarts gaan, zigzaggend tussen de gigantische schildpadden door. Helaas kreeg ik een lekke band en waren we gedwongen een rit per taxi vanuit Santa Rosa terug te nemen. Een dubbel gevoel, we hadden het leuk gevonden de héle tocht te doen maar waren ook aardig vermoeid na deze inspanning. Een mooie wandeling in de middag van totaal 10 km naar het Tortuga strand was wel een must om de gemiste kilometers in balans te brengen. Parelwit strand, azuurblauwe oceaan kwamen we tegen met bijbehorende vele leguanen, zeeleeuwen en een verrassende zandsculptuur op de koop toe.

Isla Isabela

Vervolgens vertrokken we voor vijf dagen naar Isla Isabela - Puerto Villamil - de beloofde pure natuur kwam duidelijk dichterbij. Eerst met de watertaxi naar een iets grotere motorboot die met flink tempo zich twee uur lang een weg door de golven baande - licht ontbijt werd ook aanbevolen - maar ondanks dat werden er toch mensen flink zeeziek, de stakkers. Gelukkig bleef het in onze buiken rustig en arriveerden we vol verwachting op onze bestemming. Onze bagage was vooraf streng gecontroleerd, maar alsnog kwam er een speurhond langs voor absolute zekerheid dat er geen fruit in onze tassen zat. Bij de haven blaften de zeehonden ons vrolijk tegemoet en het bleef aandoenlijk om naar deze beesten te kijken, die ook gerust en makkelijk de plaatsen op de zitbanken aan het water tot zich namen. Het waren de koningen van het eiland, heel duidelijk hún thuis en hún wereld.

    
Alvorens het dorp te gaan verkennen maakten we een soort programma voor de komende dagen. De onderwater wereld van de Galápagos - bekend om zijn schoonheid en diversiteit - zouden we al snorkelend gaan verkennen. Ook een wandeling rond de vulkaankrater van de Sierra Negra - de op één na grootste vulkaan ter wereld - kwam op ons lijstje.

We maakten in de middag een wandeling door het dorp, of wat ervoor doorging. Geen asfalt, alleen maar strand en zandwegen met verschillende kleine restaurantjes, hostals, winkeltjes en een paar touroperators. Een gemoedelijk zeer relaxte sfeer ademde het geheel uit, we waanden ons vele jaren terug. Er was geadviseerd cash dollars mee te nemen voor betalingen, ATM of pinautomaten kenden ze hier niet. Voor de lunch gebruikten we het menu del dia - lekker, simpel en goedkoop - en voor de avond kochten we een doosje wijn, paar biertjes, chips, stukje kaas, water en frisdrank.

Als eerste stond de vulkaantocht Sierra Negra geboekt! We werden met een busje opgehaald en konden door de laaghangende bewolking nog nét wat van de groene omgeving zien. Niet de meest geschikte dag voor deze tocht, bleek ook wel tijdens de wandeling. Een idee kregen we wel van de immense grootte van het krateroppervlak waar we langs liepen. We plukten guaves uit de boom en proefden de smaak van zoete frisse vitamines. Het was een fikse tocht van vier uur - vooral een fysieke inspanning voor ons lijf en ontspanning voor onze geest - maar niet écht spectaculair.

De volgende dag gingen we naar het snorkel gebied 'Los Tuneles', eerst werden de wetsuits gepast - temperatuur oceaanwater was nogal koud - met uiteraard de bijpassende flippers en snorkels en gingen vervolgens aan boord met 7 andere enthousiastelingen, een gezonde spanning heerste er bij een ieder. Na drie kwartier varen was het moment daar voor dé sprong in het diepe. Gelijk vele duizenden nieuwsgierige visjes om ons heen, en nog géén 5 minuten later kondigde de eerste giga water schildpad zich aan. Door de wetsuit heen kon ik de kriebels in mijn buik van opwinding voelen, wát een gigantisch mooi beest met zulke mooie meditatieve bewegingen van zijn pootjes waarmee hij zich voortbewoog. Práchtig! Spektakel onder water, want daar kwam alweer een volgend beest in aantocht een rog, wáánzinnig! Deze Tour was nú al geslaagd! De gidsen begeleidden ons uitstekend onderweg, duwden ons de diepte in naar een cave waar vele baby-haaien óns bekeken in plaats van andersom. Vervolgens doken we naar een zeepaardje, wát een feest! Gewéldig! 

Heel leuk was het ook om op de rotsen de pinguïns en de boobies - Jan van Genten - hier met hun blauwe poten te zien, wát een grappige beesten. We waanden ons deze dag in een heuse Walt Disney tekenfilm.

Én snorkelend genietent mocht nog een keer de dag erna, in een ander gebied 'Las Tintoreras', letterlijk de haaien. We konden ons hart weer ophalen in de onderwater wereld. We hadden een heel goede guide die mij in de diepte meetrok, we gingen letterlijk naar de haaien. Vol vertrouwen ging ik mee, geen enkele angst in mijn lijf waarneembaar! Zó apart, want vooraf gaf de gedachte alleen al om met die haaien te gaan zwemmen een gruwelende zindering in mijn vezels die nu nergens te bespeuren was - althans niet van angst - maar wel een van enorme opwinding en blijdschap.

      
Alhoewel de natuur van het vulkanische landschap nou niet bepaald onze voorkeur verdiende, werden onze harten wel geraakt bij een wandeling in dit gebied en vooral door dat wat zich door het groen voortbewoog. De reuze landschildpadden, aantal pinguïns en de vele op elkaar liggende leguanen. Op de prachtige witte stranden en langs de lava kuststrook mediteerden tientallen luie en vooral tegen elkaar aan gedrukte zeeleeuwen, zeeleguanen, talrijke prachtig gekleurde krabbetjes en de mooie Candelabra - kandelaar - cactussen zo hoog als bomen. De al eerder genoemde El Niña had een immens effect voor de flora en fauna gehad in noord Peru en Ecuador, de opwarming van de Stille Oceaan voor deze kust toonde hier haar desastreuze gevolgen. Veel koraal lag tussen de lava verspreid, tekort hierdoor aan voeding voor de dieren en dus veel sterfte. Een heuse bedreiging voor de nabije toekomst lag hier aan onze voeten.

In de middag huurden we voor twee uurtjes mountainbikes. We fietsten via een zandweg langs het strand naar 'Muro de las Lágrimas' oftewel 'Wall of Tears'. In de jaren '44-'59 was San Isabela een oord waar de politieke gevangenen van Ecuador heen werden gebracht. De gevangenen moesten naakt een grote afstand overbruggen om granieten lava rotsblokken te zoeken. Deze scherpe en uitputtende zware rotsblokken - die hun huid zwaar beschadigden - moesten ze mee sjouwen om uiteindelijk in rechthoekige blokken te hakken voor de opbouw van een muur. Dit alles werd gedaan om de gevangenen bezig te houden en ze te laten lijden onder de schroeiende hitte van de zon. Een vlucht vanaf het eiland was onmogelijk. Er werd een lange en 28 meter hoge muur door hun gebouwd, alsof ze zichzelf inbouwden. Wat een zware nare tijd moest dit zijn geweest voor de gevangenen en hun bewakers. Honderden overleefden deze ellende niet. Bij het aanzien van deze muur, met de zwarte geschiedenis die hierbij hoorde in onze gedachten, vielen wij wel even stil. Op de terugweg zagen we weer de reuze schildpadden die ons met hun trouwe droevige ogen volgden. Gezien hun leeftijd zouden zij zich zéker dit verleden - als klein schildpadje - nog goed herinneren.

Isla San Cristobal
 
Het derde eiland wat we bezochten was San Cristóbal. De overtocht per boot gaf weer een aantal mensen de mogelijkheid zich 'over' te geven, afschuwelijk toch zo ziek te zijn. Gelukkig bleef ons dit wederom bespaard en genoten we bij aankomst van een lekker ontbijtje aan de haven. We namen de tijd om de omgeving en mogelijkheden goed in ons op te nemen en per fiets gingen we op onderzoek uit. Ook dit eiland oogde heel sympathiek, vooral nu door de enorme hoeveelheid aanwezige hoofdbewoners, de zeeleeuwen met hun kleintjes. Overal waren ze te zien en te horen, ruzie maken met elkaar konden ze ook goed, hun eigen territorium bewaakten ze zorgvuldig. We huurden weer voor twee dagen snorkels en wetsuits en gingen zelf naar de verschillende snorkel strandjes van Cerro Tijeretas en La Loberia.

    
We boekten een Tour die per boot het hele eiland rond ging, de 360 graden Tour! 
Eerste stop was bij Kicker Rock - Leon Dormido -  en hopla daar sprongen we blij het koude water in. We konden ons hart weer ophalen in de onderwaterwereld! Dát was toch hetgeen Galápagos zo bijzonder maakte, de thuisbasis voor de vele tropische vissen, een scala aan mensvriendelijke haaien en de speelse zeeleeuwen die ons onder water met hun trouwe ronde vragende ogen aankeken. Het koraal was hier ook écht prachtig gekleurd, met mooie zeesterren erop vast geplakt. We waren blij met de wetsuits want het water was hier nog kouder, 10 graden! Niet alleen onder water had Kicker Rock veel te bieden, ook boven water viel er veel te zien. De rots was namelijk de plek voor verschillende vogelsoorten waaronder de iconische Galápagos booby met hier hun rode én blauwe poten. Het was een leuk gezelschap aan boord, aantal lokale enthousiastelingen en twee leuke jonge Australiërs.

Na een lekkere lunch was het tijd om te vissen vanuit de boot. Er werden twee flinke tonijnen gevangen, voor mij was de ongerepte natuur in combinatie met het vangen van de vis nog steeds niet verenigbaar. Veel leuker was het moment dat er vele dolfijnen met ons meezwommen, het waren er honderden! Gewéldig wat een blijdschap kan de natuur toch bieden, blijdschap die werd vertaald in onze gezichten en in de gezellige sprongen van de beesten. Ook doken tussendoor de vele koppies op van de luchthappende schildpadden. Na een half uurtje verder varen was het weer tijd voor een wandeling op een stukje vulkaangrond en weer een snorkelmoment met tientallen haaien. Een prachtdag was het die werd afgesloten door een enorme groep pelikanen die hongerig bij een vissersbootje hingen, wetende dat daar wat lekkers viel te halen. Ze werden goed beloond!

    
Jeetje wát waren we voldaan en smaakte het biertje op het terras weer goed. Geheel tevreden gingen wij na vijf dagen terug naar het hoofdeiland Santa Cruz om ons weer richting het vasteland van Ecuador te begeven. We waren blij en hadden absoluut geen spijt van onze actie om de Galápagos eilanden te bezoeken! 
Zó dichtbij de natuur zouden we niet gauw weer zijn.

Baños

Zaterdag 8 oktober waren we terug op het vasteland en reden we naar het noordoosten richting Baños! Omgeving van de hotsprings en stoombaden. Overdag leverden we weer middels een mooie wandeling een fysieke inspanning, dit nadat we Caso del Arbo met de 'swing to heaven' hadden bezocht en je met een van de schommels een aardige swing omhoog kon maken! Leuk voor velen. Ook gingen we weer een dag per mountainbike op pad, naar de watervallen - El Pailón del Diablo - met stops onderweg bij de canyoning plekken en vele zip lines die mensen de ruimte in joegen! 

Otavalo

We besloten - vanwege onverzekerd rijden - om niet langer dan nodig was in Ecuador te blijven, mede ook omdat Colombia voor ons beiden een trekkende kracht had! Aan de andere kant was het wel handig geweest om nog wat kilometers te rijden in dit land waar ze voor de diesel de absurde lage prijs van 20 dollar cent per liter vroegen, daarentegen vroegen ze voor een fles Chileense wijn - 'Casillero del Diablo' - vier keer zoveel in vergelijking met eenzelfde fles in Peru! Wát jammer nou dat we nét onze AH bonuskaart hadden thuis gelaten. Toch bleven we bij ons besluit verder te rijden en volgden we een mooie route naar het beroemde stadje in het noorden, Otavalo! Het plaatsje voor de Indigenas, de inheemse bevolking. Én dat was gelijk merkbaar, nóg blijer, zachter en liever deze mensen hier. We zwaaiden er vrolijk op los, maar verslapten enigszins toen we na twee uren zoeken onze geboekte bestemming nog steeds niet hadden gevonden. Eindelijk kon iemand ons helpen en kwamen we nog nét voor het donker, doodvermoeid aan bij een zeer muzikale familie, die alleen nog niet bedacht hadden dat een signaal of bordje op de weg - voor hun gasten - wellicht héél handig zou kunnen zijn. Maar goed, we waren er en hadden een prachtig uitzicht op de vulkaan Cotacachi - 4944 m - en de zeer groene omgeving. We gingen in een klein gehucht een lokaal hapje nuttigen, heel apart zo tussen de gezellige bevolking genietend van vette kip met frietjes en sla, plastic bordjes met dito bestek en de mooiste smiles ever!

Er was een mooie wandeling rond de vulkaan krater - Senero Gorky Campuzano - een tocht van 14 km waar we 5 uur voor moesten rekenen. Klopte achteraf hélemaal en met pracht weer als begeleiding was het gelijk flink klimmen. Toen we op de helft waren aangekomen - na 2 uur - bedachten we dat de tweede helft een makkie zou zijn, dat viel vies tegen! Het dalen, steigen en de vermoeidheid speelden parten en uiteindelijk waren we ook echt 5 uur onderweg! Een flinke actie weer! Op weg naar huis stopten we bij een bakkertje voor broodjes en empanadas, zo'n piepklein winkeltje met heerlijkheden en een geweldig vriendelijk contact met de bakker en zijn vrouw. Een leuk gesprek werd over en weer gevoerd, uitbundig werden we door ze uitgezwaaid! Tja, dat konden we ons binnenkort in Nederland toch écht niet voorstellen!

In de avonduren genoten we van de muziek in huis, Maria zingend en kokend achter het fornuis in combinatie met het mooie gitaarspel van Eduardo en later de saxofoon van een vriend. Wauw wat leuk als je zó makkelijk zulke mooie muziek kan maken! 

Zaterdag 14 oktober namen we afscheid van Ecuador en gingen we op weg naar Colombia, maar niet nadat we eerst dé Indianenmarkt in Otavalo hadden bezocht. Énig al die gekleurde lappen, tassen, alpaca sjaals, poncho's, hoeden, kruiden en etenswaren die waren uitgestald. Er waren ook kraampjes waar werd gekookt en waar de - locals - heerlijk zaten te smullen met een bordje op hun schoot. Wat een rust en sereniteit straalde dit uit. De mensen waren een stuk kleiner dan elders, de mannen met een lange staart of vlecht, witte broek met blauwe blouse en de vrouwen in mooie vrolijke kledij en aparte hoed. De kleding was per streek verschillend gekleurd en gevormd. Geen opdringerig gedoe en voor elkaar was er respect, een paar blije en lieve koppies maakten we nóg blijer door de aanschaf van drie hangmatten voor in Frankrijk en uiteraard een mooie hoed als aandenken aan Ecuador. We sloten af met een heerlijke cappuccino in een zeer stijlvol klein coffee tentje aan de rand van de markt, met het zicht op deze wereldberoemde markt.

    
De rit daarna was spannend, vooral omdat we overal politie zagen en uiteraard liever niet werden aangehouden. Dit gebeurde wel één keer, bij de vraag naar onze papieren pakte ik de map en werd er gelijk goedkeurend geknikt en mochten we doorrijden pfff! Zou wel héél jammer zijn om alsnog in de problemen te komen door de ontbrekende SOAT!

Nou, adios Ecuador! Hét land wat alles in zich heeft en door haar kleine oppervlakte ook goed in een paar weken te bereizen is. Jammer wel is de sterke afhankelijkheid ten aanzien van de Amerikaanse dollar, dit maakt het land veel duurder dan de andere landen in Zuid-Amerika.

Zeer opvallend ook was de uitstekende infrastructuur, de goed geasfalteerde wegen én de gebruikers daarvan die ook nog de voorrangsregels respecteerden. Dat maakte het rijden wel een stuk prettiger. Met grote verwondering en bewondering reden we dan ook over deze prachtige wegen, aangelegd in een moeilijk toegankelijk bergachtig landschap. Daarnaast kwamen we ook hier weer veel jonge backpackers - vooral vrouwen - tegen. Het reisvirus had zich inmiddels ook op ons thuisfront verder verspreid. Beide dochters van Maarten zullen binnenkort op pad gaan, Emke naar Zuid Afrika voor het volgen van een wild Ranger cursus in combinatie met twee maanden reizen door Namibië en Botswana. Sjoerdje nam onlangs het dappere besluit ontslag te nemen van haar werk en een half jaar lang onze sporen door Zuid-Amerika te gaan volgen en weer schoon te vegen, dit had ze ook vorig jaar in Afrika gedaan. Verder zouden we Sjoerdje en mijn zoon Peer met vriendin Lisa in december in Colombia ontmoeten - een gewéldig vooruitzicht - maar eerst in november weer 10 dagen samen reizen met onze goede vrienden Frank&Luzette in het noorden van Colombia. 

Zoals over Namibië wordt gezegd  - Afrika voor beginners -  kunnen wij zeggen dat Ecuador het Zuid Amerika voor beginners is. Het is een land rond de evenaar en vertegenwoordigt wat natuur betreft heel Zuid Amerika: het Andes gebergte, het tropische regenwoud, de woestijn en de kuststrook. De mensen die wij hebben ontmoet zijn heel vriendelijk, zachtaardig en open. De indianen traditie wordt op een positieve manier - in o.a. klederdracht en andere gewoonten - in stand gehouden zonder dat dit afbreuk doet aan de moderne ontwikkeling. Kortom het is een land wat met de tijd is mee gegaan. Helaas - maar niet onontkoombaar - zien we ook hier de armoede bij de oudere generaties die toch min of meer aan hun lot worden overgelaten en bedelend naar het einde van hun leven moeten strompelen.

Na vier weken Ecuador gaan we de komende drie maanden nog een héél mooie tijd - en de écht laatste etappe van onze reis - in Colombia tegemoet!