Namibië II

                                                       
30 oktober kwamen we aan op onze vertrouwde camping Elisenheim in Windhoek, helemaal vol bezet - dit in verband met de Oktoberfesten - maar gelukkig er werd er door de aardige eigenaar Andreas wederom een plekje voor ons gemaakt. We ontmoetten een gezellig Nederlands koppel uit Maastricht, voormalig profwielrenner bij de RABO bank ploeg - eerste knecht van Michael Boogert - Marc Lotz met zijn charmante Belgische vrouw Els. We hadden een zéér gezellige avond samen, bleek dat we elkaars auto al hadden bewonderd in Solitaire en er was gelijk een heel mooie klik tussen ons vieren. Marc vertelde leuke verhalen over het wielrennen o.a de EPO, helaas gevonden in zijn ijskast! Nu dus niet meer fietsen, maar voor onbepaalde tijd op reis, met een meer dan 40 jaar oude Mercedes brandweerauto via West-Afrika naar Kaapstad en zo mogelijk via Oost-Afrika weer terug.
De volgende dag gezellig samen gewandeld, gepaard gaande met mooie gesprekken en ook zij gingen in de namiddag naar de Oktoberfesten. Wij lieten dit aan ons voorbijgaan en vonden het geen enkel probleem om op hun gezellige 3 jaar oude boxer te passen.
Zondag 1 november namen we voorlopig afscheid - na wandeling en uitwisseling kleding, tijdschriften, boeken - we zouden elkaar weer zien in Kaapstad in december!

We reden in opgewonden blije stemming begin van de middag richting Airport Windhoek voor verwelkoming Frank &Luzette. Zó'n apart gevoel dat we ooit deze afspraak maakten en het nu dan écht zover was, met ook het gekke gevoel binnenin alsof we hun pas nog gezien hadden. Kinderlijke, blije en vlinderende opwinding.
Duurde nog een tijdje voordat ze daadwerkelijk door de exit deuren tevoorschijn kwamen, en wát een blijdschap en mooie emotie om elkaar weer te zien en te kunnen omhelzen. Uiteraard een overvolle uitwisseling van maanden ervaringen die middag en avond, dit onder het genot van lekker wijntje en gezellige maaltijd in hun Guesthouse.

Okonjima

De volgende dag gingen we gezamenlijk op weg om ons 10 daags avontuur te beginnen in Okonjima - the Africat Foundation - een rehabiliteringscentrum voor onderzoek, behandeling en reintegratie van ontheemde, gewonde of ouderloze luipaarden, leeuwen en cheetah's. Bijzonder mooi project en met onze fantastische guide Richard gingen we op zoek naar de beesten. Het was geen spannende of moeilijke opdracht om ze op hun terrein te traceren maar wel een prachtige mogelijkheid de cheeta's en luipaarden van zó dichtbij te kunnen zien, zonder de angst en agressie van de beesten. Het luipaard waar we naar op zoek gingen was een vrouwtje - Electra geheten - en middels een zender die zij droeg konden wij de signalen opvangen met de zoeker. Toen ik met deze zoeker in actie kwam leek het in eerste instantie alsof ik een groep parelhoenders had opgespoord - onder luid gelach op de achterbank - maar gelukkig bleek weldra dat ik het spoor van 'Electra' gevonden had.

Ook kregen we prachtige oryxen, kudu's, wilde honden, dik diks, gnoe's en steenbokken te zien. 
We kregen een rondleiding en een mooie indruk van de werkwijze van dit geweldige, wereldberoemde internationaal befaamde en in prijzen gevallen project.
Opgezet en gefinancieerd o.a. vanuit de erfenis van een gefortuneerde Schotse natuurliefhebber en verdiensten van hun Lodge en camp faciliteiten voor vele gasten.
Ook van dichtbij een imposante luipaard gezien die zich verschanste aan een heerlijk stuk mals vlees, vogels en mongooses wachten geduldig de resten van dit heerlijks af.

In de avond werden we tijdens het diner verrast door een enorme windhoos, waardoor de lege glazen van een verlaten tafel omverwaaiden! Hoorden de manager gillen 'take al the glasses' met gevolg dat de staf ook ónze gevulde glazen van tafel liet verdwijnen! This is Africa, konden we uiteraard niet nalaten om bij dit bizarre tafereel te benoemen!

Volgende dag reden we weer verder naar Grootfontein met een bijzondere tocht ondergronds in the caves oftewel de grotten. Pikkedonker, dus met helm en hoofdlampjes op stap voor uurtje klauteren en klimmen en het 'mijnen' gevoel te ervaren, met de nodige zweetdruppels en circuscapriolen bij nauwe doorgangen.

Dit als voorafje aan een paar dagen N.P. Etosha, te beginnen oostelijk bij Fort Onguma. 

National Park Etosha

Etosha, een gigantisch groot N.P. met weidse grasvlakten, bosgebieden met African Moringo bomen - het sprookjesbos - savanne, en een enorme zoutpan - Etosha Pan - met alleen in de regentijd gevuld met water, te zout voor de beesten maar mooie plek voor vele flamingo's en hun broedkolonies. Etosha, ooit ontstaan vanuit de rivierstroom van de Kunene die in de loop der jaren zijn weg had veranderd en het overgebleven deel zo een mooi natuurreservaat - met karakteristieke witte aarde - kon worden.

Mooi was dat we konden meegenieten van de luxe en sfeer van de Lodge van F&L, terwijl de campsite ook fantastisch was aangelegd voor ons. Zo konden we toch veel samen zijn tijdens de lunch en het diner. Het Fort was in een prachtige Marokkaanse sfeer en style opgezet, zéér smaakvol en dus een fijne plek om twee dagen te zijn.

We gingen het park in met guide Mozes, die helaas niet zoveel zin had die dag en veelal met zijn telefoon bezig was tijdens het rondrijden! Jammer, maar gelukkig was één goed moment bij een van de pools met werkelijk alle kleurpaletten van het dierenrijk. Kudu's, oryxen, impala's, zebra's - groot en klein - en allesoverzienende giraffen er boven uit! Luzette spotte nog een enorme olifant op de terugweg in het dichte groen. We hadden deze trip en uurtjes dus net zo goed zelf kunnen gamen!

Dat deden we dan ook de volgende twee dagen en zagen in het spektakel bij de pools ook nog enorme olifanten, die zichzelf verkoelden met hun dansende waterslurfen en de oppermeesters waren van het geheel, daarna kwamen de oryxen als machtigen en verder wachtte ieder zijn of haar beurt af. Helaas geen leeuwen bij de waterkant, het geen waar we wel stiekem op gehoopt hadden. Het westen van het park was sinds kort ook geopend voor publiek en zo konden we het geheel van oost naar west doorkruisen.

Richting noordelijkste punt van Namibië hadden we nog een overnachting in Opuwo, waar we in de middag overvallen werden door een zéér bijzondere zware zandstorm en aparte dreigende sfeer die daarbij hoorde. We moesten in allerijl de tafels ontruimen.

Epupa Falls

Op weg naar de Epupa Falls kozen we voor een eigen privé ontmoeting met de Himba's, leek ons veel leuker dan een georganiseerde commerciële trip naar hun dorpen. We stopten bij het zien van hun hutten en gelijk dus zes kindertjes om ons heen die ons leidden naar bijbehorende moeders. Heel bijzonder en apart volk, wat zich in het verleden ook afzijdig heeft gehouden tijdens de koloniale overheersing. Het zijn nomaden en trekken met hun koeien en geiten door dit gebied. Als de natuur zich heeft hersteld komen ze terug. Ze wassen zich niet maar smeren hun lijven in met kruiden, geitenvet, rode aarde en oker. Dit geeft hun een bruinrode getinte en zonbeschermende uitstraling. Op jonge leeftijd worden op traditionele wijze hun twee voorste ondertanden uit hun mond 'geslagen' middels een steen!!! Voor hun leven gekenmerkt dus! De vrouwen smeren hun haar vol met rode klei, en dragen dit in vlecht of staarten eindigend met een haarkwast, verder dragen ze alleen een kalfsleren rokje als kleding en voeden zich met maïsmeel en melk. Mannen en vooral vrouwen dragen kettingen - ohumba - en kralen die met een witte schelp tussen hun borsten hangt. 
De  vrijgezellen kenmerken zich ook door speciale haardracht. Het was dus even verbazend toen we de vrouwen eerder in de supermarkt van Opuwa letterlijk tegen het 'lijf' liepen! De ontmoeting nu was heel natuurlijk, met uiteraard kleine vergoeding voor het maken van foto's. Een van de baby's had fikse oorpijn, dus konden we hun verblijdden met flesje oordruppels en wij vervolgens met één van hun gemaakte sieraden verder reden.
Spoedig verspreidde zich wel een intense doordringende lucht binnen in de auto.....

We bleken op nog geen 5 minuten loopafstand van de Epupa Falls te logeren op een prima camping met de daarbij horende lodges aan het water. Mooie plek, héérlijk zwembad en gezellige schaduwplekje voor onze uiteraard dagelijkse borrel-en Yatzee moment! We genoten enorm samen, ook vanwege eenduidend tijdperspectief en ritme.

We lieten ons overhalen voor een Rafting Tour de volgende ochtend op het water, en zo stonden we om 8.00 fris en fruitig klaar voor het avontuur. Eerst nog 8 km rijden door prachtig groen landschap voordat we in de reddingsvesten gingen, na korte briefing over wat te doen bij krokodillen en gevaar gingen we aan boord. In eerste instantie moesten we mee peddelen en daarna nam de crew het over, konden wij genieten van de ongelooflijk mooie omgeving, kleine watervalletjes - dus raften viel erg mee - en het benaderen van vooral kleine baby krokodillen. Zó ongelooflijk veel verschillend groen, van palmbomen tot bossen siergras, pauzeerden even uit de boot en konden zo het land van  Angola ook nog betreden en aantikken. Een leuke tocht met daarna een lekkere wandeling naar de watervallen, giga oude baobabs en mooie uitzichtspunten. We begrepen dat er sprake was van het bouwen van een tweede dam voor de elektriciteitsvoorziening, wat veel weerstand gaf bij de bevolking vanwege verwoesting natuur en het gevolg dat de Himba familie's hun vaste woonplekken zouden verliezen.

In de middag maakten we wederom een pracht wandeling rond Epupa Falls!

Én toen was na 10 dagen weer moment van - gelukkig tijdelijk - afscheid nemen, met de wetenschap van wederom een ontmoeting begin december in Kaapstad.

Huarib

Wij hadden plannen voor het woestijnlandschap van Kaokaland, alleen welke route te nemen was nog de vraag. De meest noordwestelijke route - van Zijl's Pass - werd toch ten zeerste afgeraden vanwege de steile hellingen neerwaarts en zeker geen aanrader om op eigen houtje te doen. Niets helemaal niets in de omgeving en moment van hoopvol omkeren was vaak al te laat bij het  besluiten hiertoe. Dus reden we eerst terug naar Opuwo om te tanken en boodschappen te doen. Kwamen weer massaal de Himba vrouwen bedelend en smekend met hun armbandjes verkoop tegen, de intense lijflucht gaf nu toch enige afkeer, zó intens en heftig! Daarna werd de herinnering - het halssieraad - in de auto wat dieper verpakt opgeborgen, ver weg van de reukzone.

Vervolgens reden we verder het binnenland in - max 15 km per uur - en wát waren we onder de indruk van de droge Huarib rivierbeddingen waar we doorheen reden - echt niemandsland - geen tegenliggers of bewegende onderdelen om ons heen, we hoopten uiteraard wel op de Woestijnolifanten, die stukken kleiner zouden zijn dan de olifanten die we tot nu toe hadden gezien. Einde van de middag besloten we voor wild kamperen te gaan, midden in het niets en weer het bereiden van onze eigen maaltijd. Wát een rust, wát een oase van ongelooflijke stilte. Na een goede nacht reden we weer in rustig tempo verder - met weer andere uitzichten en immens landschap - met een zebra die voor ons uit rende en ons zo de juiste weg wees, dit hield dit prachtig beest wel zeker 20 minuten vol. Ook vele karkassen van beesten lagen in het zand, gelukkig hadden we genoeg water, diesel en fourage bij ons. We arriveerden in de middag bij Puros en konden naast de campsite een koele kamer met bed huren. In een grote keuken bereidden we ons eigen eten en verblijdden ook een van de Himba mensen terplekke met onze curry maaltijd. Mooi gesprek met haar volgde hierna, waarin ze ons haar tandenloze onderkaak liet zien en het pijnlijke tafereel van deze traditie uit de doeken deed. Ze had ook besloten deze pijn haar vijf kinderen niet aan te doen, hun hiervan te vrijwaren en traditie te weigeren.

Sesfontein

De volgende ochtend gingen we vol goede moed weer op stap - na het instellen van de onmisbare GPS - en kwamen weer in nieuw groene omgeving terecht, met opeens ook watertjes waar we doorheen moesten, zagen vele struisvogels, impala's, oryxen, giraffen maar helaas helaas nog steeds geen olifanten. Enige onthutsing toen na drie uren rijden we weer het bordje Puros zagen, dus terug bij af!! Ergens bij al een mystiek twijfel moment toch de verkeerde richting genomen, GPS gaf geen commentaar terwijl Maarten al wel ernstig gevoel kreeg naar het noorden i.p.v. het oosten te rijden! Tja, zat niets anders op om weer opnieuw en nauwkeurig onze route te vervolgen naar Sesfontein. Voor Maarten met 'sunny side up' en voor mij toch even 'sunny side down', het gehobbel over de 4x4 wegen en rivierbeddingen gaf na een aantal uren toch wel enig ongemak - zeker als bijrijder - en voor Maarten als chauffeur uiteraard ook een fikse vermoeidheid. Kwamen dit keer na drie uren rijden door oase landschap in de hitte aan bij Sesfontein, plek van weinig tot niets en toen besloten we op campsite, behorend bij Kwoarib Lodge, voor twee nachten te blijven.

Prachtige gorge om ons heen, lekker zwembad en ongelooflijk gekwetter van de beesten, vogels en vooral de vele kikkers in het water. In de nacht hielden deze ons ook aardig wakker, eentje zette het gekwaak in en als een wave volgden de rest van de kikkers trouw, met dan plots een abrupte stop. 
We maakten in de ochtend - na spic&span schoonmaakbeurt van de auto - een stevige wandeling langs en in de rivierbedding, prachtige en goede - ook zo nodige - training want over een week zou ons walking driedaagse Tok Tokkie trail van start gaan. 

In de middag konden we gebruik maken van WIFI connectie en zo een afspraak bij garage in Windhoek maken voor een grote beurt en vier nieuwe nodige schokbrekers, verder besloten we dat Twijfelfontein wel een mooi doel was voor de komende twee dagen en we veder konden genieten van het toch uiteindelijk zeer goed ten ijs beslagen Namibië. Het kon de eerste plek van Ethiopië nog niet wegcijferen, maar kreeg een zeer verdiende mooie tweede plek.

Wat we al eerder meldden, de zo ongelooflijk verscheidenheid van dit land, werd nog verduidelijkt door prachtige beelden van Frank&Luzette die de weer totaal andere natuur van Skeleton Coast in het westen van Namibië op dit moment verkenden.

Twijfelfontein

Op weg naar Twijfelfontein werden we bij een van de veterinaire controleposten weer op het 'matje' geroepen voor een doping in het sodabad en kijkje in de auto. We konden daarna een uitgedroogde woestijnbewoner en zijn paard van water voorzien.

We hadden een mooie plek in gedachten, deze was helaas zó ongelooflijk prijzig dat we besloten verder te rijden en kwamen terecht op een alternatieve country Lodge.
We waren het stofhappen in de auto aardig zat, dus een bed en douche waren welkom.
Gingen nog met een groep Fransen op pad, want tot nu toe hadden we nog geen Woestijnolifanten  gezien en dus laatste kans hiertoe! We gingen naar de Burnt Mountains - behoorlijk zwart - weer totaal anders en de organ pipes uitstraling van de rotsen waren duidelijk zichtbaar. Zo zagen we dan óók drie woestijn olifanten van heel dichtbij, bleken toch nog aardig groot te zijn en veel grotere afstanden te kunnen en te moeten afleggen om aan water te komen, vanuit dit euvel hebben ze ook grotere en plattere poten ontwikkeld.

Ze hadden zich goed aangepast aan het milieu, hadden uiteindelijk ook minder water nodig! Met een sundowner op mooie plek was het een geslaagde en goede actie.

Volgende dag 17 november - 10 maanden onderweg - reden we naar Windhoek voor bezoek aan garage en aantal regelingen! Bij tankstation bleek dat we een lekke achterband hadden vanwege een enorme spijker in de band. Wat een mazzel dat we deze pech niet in de hitte van de woestijn gehad hadden en nu met hulp van twee jongetjes de band konden worden verwisseld. Enorme blijdschap en sprong in de lucht toen Maarten hun hiervoor een vergoeding gaf! Zó trots als ze waren met hun verdiensten.

Het viel op hoe jong en fris groen het in deze twee weken was geworden, volop zomer!
Het voelde wederom als welkom thuiskomen op de campsite Elisenheim, er was plek!
Volgende dag werd er flink geschrobd en werden alle stofresten weggepoetst, voldaan gingen we een biertje drinken en raakten in gesprek met een Duits echtpaar, die ons de overtocht naar Buenos Aires ten zeerste afraadden vanwege de trage werking van de douane aldaar. Montevideo was betere optie volgens hun. Gaf natuurlijk wat onrust en dus werd er gelijk naar onze tussenpersoon en locale agent een mail gestuurd.

De volgende dagen en vooral nachten werden verrassend gekenmerkt door een koude wind, beetje zorgwekkend voor de nachten buiten in de natuur binnenkort. Het was weer tijd voor afscheid nemen van de ongelooflijk lieve mensen van het Guesthouse Elisenheim, heerlijke plek om te zijn in combinatie met de mooie bergwandel-route.

Tok Tokkie Trail

Maandag 23 november waren we goed op tijd op de bestemming Tok Tokkie en ontmoetten we onze mede reizigers tijdens de lunch, twee Engelse echtparen - dit keer van onze eigen leeftijd - en twee jongere Engelse mannen. Vanwege de hitte zou de trip wat later in de middag starten en bezochten we het eco trainingscentrum van de buren, met bijbehorende en eco passende filosofie, Reduce - Reuse - Recycle. 
Een prachtig eco cooking systeem - voor het bereiden van brood en warme stoofmaaltijden - was de blikvanger. Wekelijks werd de filosofie onderwezen aan vele schoolkinderen, een goede manier van bewust te leren kijken, handelen en denken.

Aan het einde van de middag gingen we na een briefing voor de komende dagen op pad met onze guide Ricardo en kregen uitleg over de natuur en zijn grotere - oryxen, zebra's, springbokken - en kleinere - tok tokkie's, uilen en spinnen - bewoners. Vooral het boeiende verhaal van de White Lady Spider met hun geheime ingang naar 40 cm diepte, bekleedt aan de binnenkant met de door hunzelf gemaakte zijde! Imponerend!

Daarnaast kwamen we weer de 'fancy cirkels' tegen, onverklaarbare ringen in de woestijn waarbinnen niets groeit. De vochtigheid daarentegen is in de cirkel hoger dan daarbuiten, begroeiing is aan de rand ook hoger en ze kunnen vanuit het niets ontstaan en zo weer verdwijnen, een onverklaarbaar iets!

Na drie uren lopen kwamen we aan op de plek van het kampement, waar prachtig gedekte tafel en de gespreide bedjes in de duinen voor ons klaar lagen. Kokkin Agnes had een heus driegangenmenu menu bereidt, de ijskist gevuld met koude biertjes, witte wijn en gin - tonics! Stanley verzorgde met liefde de warm water douche - emmers.

Een zeer warm, heerlijk, welkom geheel en ieder zat verrast en blij die avond aan tafel.
Na een mooie nacht werden we om 5.30 met zonsopgang en thee gewekt en stond - in de rode zandduinen - de gevulde ontbijttafel weer zeer uitnodigend op ons te wachten.

Deze tweede dag zouden we zeker 7 uren lopen - met gelukkig nu een enig bewolkte en minder warme start - en ging ieder goed beschermd op pad. Met heerlijke koffie pauze en op schaduwplek uitgebreide lunch en siësta van drie uren was het leven echt niet verkeerd. Alle schoenen gingen uit en de ligstoelen werden met dank goed gebruikt voor de toch wel eniger mate vermoeide lijven. Was even moeilijk om hierna weer in beweging te komen voor de laatste - behoorlijk hete - etappe van 1,5 uur deze dag.

Weer heel blij en voldaan waren we toen we einde middag de mooie nieuwe kampplaats zagen.
Wat smaakten de biertjes goed en genoot ieder van een verfrissende douche en was het een gezellige avond met weer goed eten, drinken en sterren kijken. Het was volle maan - jammer voor zicht op sterren - maar heerlijk om mee in te slapen. Bleek ook wel de volgende ochtend, dat ieder een heel goede nacht - met buiten slapen - had gehad.

Om 7.30 gingen we op pad voor laatste drie uren lopen naar beginplek van Tok Tokkie.
Wat hadden we een mooi voldaan gevoel over deze onderneming, goede organisatie en leuk contact met de groep. Zo samen in verbinding met de mooie natuur van hier.
Een prachtige afronding ook voor ons van deze twee maanden Namibië, het land voor - wat wordt gezegd - 'Africa voor beginners' met voor ieder wat wils op culinair, cultureel en natuur gebied. Wat betreft accomodaties ook de keuze uit mooie luxe of gemiddelde lodges, of uniek neergezette campsites met prive douches en prachtige locaties in de natuur.

Uiteraard ook veel dank aan de enorme gastvrijheid van weer de Afrikaanse bevolking - nog steeds de enorme bewondering hoe ze kunnen en moeten overleven met de aanpassing aan de wispelturigheid van de natuur, te kampen hebben met vooral de droogte - en genot van mooie plekken, met vrijheidgevoel wat we hier konden ervaren. 
We zouden de weidse uitzichten, rode zandkleuren, geluiden en stilte van de natuur, de grillige rotsformaties, blijde ogen met prachtige lachrimpels nog enorm gaan missen! 

Nu dan onze laatste grensovergang Namibië - Zuid-Afrika, richting Kaapstad! De eerste Etappe hadden we samen volbracht, 28.000 km samen onderweg. Gewéldig!
Uitkijken nú naar én ons verheugen op de ontmoeting en samenzijn met de kinderen!
Vaste regel, rust - en standplaats én wederom Afrikaans genieten tót 17 jan 2016!