Namibië I

Met een innerlijk blij opgewonden stemming reden we op zaterdag 26 september - via een stukje Caprivi Strook - Namibië binnen. Makkelijke grensovergang met nog een leuke ontmoeting bij de douane met blije Nederlandse toeristen die een maand onderweg waren met Sawadee Reisorganisatie. Vanuit Kaapstad ging hun reis naar Namibië - Botswana - Zimbabwe, ze waren erg onder de indruk van hetgeen ze gezien hadden. Wij vervolgden onze weg naar Ngepi Campsite, helaas waren de campsites 'fully' booked maar konden we nog een laatste optie - de boomhut - gebruiken. Geweldig mooi uitzicht hadden we op de Okavango River en bevonden ons weer midden in de natuur, héérlijk.

Het geheel was een beetje verloederd, vergane glorie en het personeel had niet zoveel zin vandaag en hadden ze ook vast last van de warmte. Kortom wij waren niet zó enthousiast over het geheel, maar genoten enorm van onze mooie plek in de bomen! Aan de overkant hoorden en zagen we - naast krokodillen en nijlpaarden - Angola!

Uiteraard viel er weer het een en ander te regelen voor de komende twee maanden - nieuwe simkaart, kleine beurt auto, geld cashen - en kozen hiervoor de grotere plaats Rundu uit. We bleven hier een paar dagen met als afsluiting een bezoekje aan de locale kapper. Maarten werd héél kort geknipt met het enige kappers instrument wat ze hier beheersen voor de kroes koppies - de tondeuse - en ik werd héél donker gekleurd, we pasten uitstekend nu bij de bevolking. Het plan was om eerst naar het zuiden - Fish River Canyon op de grens met Zuid- Afrika - te gaan met als eerste stop Otavi! Een Duits Guesthouse van 5 generaties lang - Gabus Game Ranken - met super weids mooi uitzicht op de bergen, de vele dieren, de zeer vriendelijke staf en ongelooflijk smakelijke en goede met aandacht bereidde maaltijden! We genoten dus van een rustige overgang naar de geciviliseerde, gestructureerde, meer Duitse en ook meer blank bewoonde wereld. We maakten twee prachtige drie uur durende wandelingen - onder begeleiding van drie giraffen - en kregen een mooie indruk van de weidsheid, de kleur van het landschap en de zoutstenen voor de mineraal behoefte van de beesten. Daarna werden we nog verrast door andere opduikende giraffen voor onze neus - doortastende blik en geen snelle schrille angstige bewegingen - en bij de watervoorzienende pool was het een afwisselend komen en gaan van impala's, waterbocks, wrattenzwijnen, giraffen, gnoe's en af en toe wat verdwaalde koeien.

Na drie dagen gingen we verder naar het Waterberg Plateau, mooi wandelgebied ook met verschillende trails. Zo bleven we in goede training, plakten alle trails aan elkaar en maakten zo een mooie tocht van 14 km, vele klimpartijen met weidse uitzichten in sfeervol roodgekleurd zand en onherbergzaam stoere canyon omgeving. We waren een aantal uren onderweg met een koele duik in het zwembad als toetje toe.

Windhoek

Vanuit hier was het makkelijk naar Windhoek rijden - zonder overstekend wild of verrassende gaten in de weg - een rustige tocht over een grijs glad wegdek. Wel zéér ontspannen rijden zo, en in rap tempo reden we naar een geadviseerde bestemming. 
We arriveerden op Guesthouse Elisenheim iets ten noorden van Windhoek, met weer een duidelijk Duitse sfeer. Ook hier waren mooie wandelingen mogelijk in de bergen, met daarnaast goed WIFI netwerk en mogelijkheid om een eerste start te maken betreffende de toch wel omstreden regeling van de verscheping van onze Toyota naar Buenos Aires, de verlenging van het Carnet de Passage en de benodigde Insurances Zuid-Amerika.

Op zaterdagavond was er een soort bierfest - lange tafels met feestende drinkende gasten en bijbehorende schlagermusik - het was en bleef voor ons nog even wennen!
Maar met vier overnachtingen op deze plek voelden we ons toch aardig thuis, zouden hier zeker terugkomen vanuit praktisch oogpunt en lieten overbodige bagage achter.

Fish River Canyon

De volgende dagen brachten we door bij Fish River Canyon, de grootste canyon van Afrika en twee na grootste van de wereld. In onze zomermaanden werden hier vijfdaagse looptochten van 80 km georganiseerd vanuit Hobas camping naar Ai Ais.

We hadden prachtig zonnige dagen en dus mooie vergezichten vanuit dit immense indrukwekkende natuurverschijnsel. We hadden soms het gevoel op een totaal andere planeet te zitten. Mooie rit ook hadden we naar Ai Ais - met aldaar een pittige wandeltocht en klim omhoog - na één overnachting reden we nog verder zuidwaarts.
17 oktober tikten we in het zuidelijkste punt van Namibië even de grens met Zuid-Afrika aan - beseften dat we al 9 maanden onderweg waren - en gingen van daaruit via een meer westelijke route weer terug noordwaarts door adembenemend Namib Naukluft landschap. Klinkt onlogisch en was het ook, maar vanwege de ontmoeting met Frank en Luzette op 1 november in Windhoek hadden we onze route aangepast - reden 1500 km extra - en hadden op deze manier veel tijd en de mogelijkheid om een héél goede indruk van Namibië te krijgen. We maakten een stop voor een overnachting in diamantomgeving Gondwana Sperrgebiet Rand Park in Aus, stoere omgeving van rotsen - kopjes - en de wilde paarden en waanden we ons ook echt in de sferen van 'Bonanza', 'High Chapparel' en 'Once Upon a Time in the West'. Mooie trail hier uitgezocht voor een wandeling - een zoektocht naar de verstopte diamanten - in de vroege ochtenduren en het zien van de 'Wild Horses'. In de hitte stonden ze en grouppe meditatief rond de waterpools en spaarden hun energie. Ook hadden véle wevers zich letterlijk jarenlang in de nesten gewerkt, een  enorme vracht - soms tot 1000 kg - hing er mooi bij in de bomen. Gewicht waardoor uiteindelijk de dragende boom het toch moest begeven.

Luderitz

Wat was het een verademing en hoe héérlijk om daarna aan te komen bij de kust, en we waaiden zowat uit ons hemd toen we in Luderitz bij klein hotelletje uitstapten.
Het heerlijk zicht, geluid en gevoel van de zee met de klotsende klanken van de wild opspattende golven gaven een bekend gevoel, zeker ook toen we de zon weer ouderwets zagen zakken in de zee. In Tanzania was dit beeld andersom - zonsopgang vanuit de zee - een apart gevoel maakte weer plaats voor kloppend geheel.
Uiteraard genoten we in de avond van seafish plateau met lekker wit wijntje. We verkenden de volgende dag de omgeving van de kleurrijke huizen in het centrum tot het Diaz punt, waar een fikse wind en de stormachtig krachtige Atlantische oceaan de sfeer bepaalden.

Vanuit hier gingen we weer de hitte landinwaarts tegemoet, de vele D-weggetjes en de zoektocht naar geschikte campsite namen uren in beslag, zodat we erg laat in de middag op weliswaar een zéér idylische plek uitkwamen. In een zó goed georganiseerd iets midden in de natuur, met rondom ons de typische 'quivertrees' oftewel kokerbomen - soort aloë die in extreme omstandigheden kunnen overleven - stonden we aan de voet van enorme rotsstapels met een prachtige schone wc/douche. Deze sereniteit, rust en puurheid gaven ons het besef dat we dit waarschijnlijk niet meer in het drukke en overvolle - zeker nú - Europa zouden meemaken.
Zonder negatief te zijn betreffende de schoonheid van de natuur van Nederland. 

Het was mooi om nu na drie weken een goede, steeds betere indruk van Namibië te krijgen, dit nadat we ons eerste oordeel in de wacht hadden gezet. De totaal andere sfeer hier - die voor ons gevoelsmatig niets met het zwarte Afrika te maken had - de diversiteit van de natuur, cultuur en beesten in combinatie met goede hygiene en culinaire omgeving gaven het land wel een heel prettige, speciale sfeer en betekenis.
Namibië, het meest dunbevolkt en sinds 1994 de laatste zelfstandig - oud koloniaal land - van Afrika. Een land met 11 verschillende bevolkingsgroepen en met veel verschillende talen en zeer welkom dus naar de andere culturen. Mede door dit respect - in samenhang met hun onderlinge eenduidigheid in de strijd tijdens naar de onafhankelijkheid en apartheidspolitiek - was er een grote harmonie voelbaar. Op scholen werd er naast de Afrikaanse, ook de Duitse en Engelse taallessen gegeven en facultatief werd er Italiaans en Portugees onderwezen, er werd dus een zeer brede visie naar buiten toe getoond.

Sossusvlei

En zo kwamen we op 22 oktober aan in de zinderende hitte - 50 graden - van de roodgloeiende duinen van Sossusvlei Park. Dit na eerst nog een bezoek aan Wolwedans met Lodges op prive plek boven in de duinen. We pretendeerden dat we daar binnenkort zouden overnachten en mochten zo mee met escorte omhoog. We genoten op deze manier opnieuw van prachtig stilte moment in de natuur in combinatie met een heerlijke lunch mét spectaculair uitzicht, én gevoel van rust en vrijheid weer!

Was even moeilijk weer op gang komen om vanuit hier de nog komende twee uur 'af' te leggen en uiteindelijk op de fully overbooked campsite in Sesriem aan te komen, met toch nog nét een klein plekje voor ons in de brandende zon. We kregen het déja vue woestijn gevoel van het mooie Marokko bij het voelen van de sfeer en kleur van zand. Beseften wel dat we de komende dagen in alle vroegte op pad moesten om de immense warmte te ontwijken en boekten gelijk een ballonvaart voor de volgende dag. Om 5.30 werden we opgehaald en naar het startpunt van de ballontocht gebracht. Wat een goede zeer gestructureerde organisatie om drie ballonnen de lucht in te laten gaan, met in elke mand 16 mensen aan boord. We hadden een ervaren en gedisciplineerde instructeur met goede sturing, leuk verhaal en uitleg over de duinen. Deze waren in het vroege ochtendlicht spectaculair om te zien, zoveel verschillende kleuren en de enorme stilte, naast geluid van de gasvlammen om de ballon in de lucht te houden en te sturen. 

De onherbergzaamheid en uitgestrektheid kregen zo weer een geheel nieuwe betekenis, zo konden we ook mooi even stilstaan bij verjaardagen van twee van onze kinderen, Steffie en Peer. De tocht duurde een klein uur en werd afgesloten met een uitgebreid champagne ontbijt in de duinen, een mooie ervaring om op deze manier weer één te zijn met het landschap en goed beeld van de omgeving te krijgen. De rest van de dag brachten we door in de schaduw, met verkoelende duiken in het zwembad.       

Volgende ochtend gingen we om 5.30 weer als een van de eersten op pad, gaven een lift aan - fietsende Nederlander - Peter, die helemáál niet blij was met de hitte en de zéér fiets-onvriendelijke Namibische hobbelwegen. We hadden een leuke klik en klommen gezamenlijk een van de - door wind gevormde - duinranden omhoog, heerlijk ook om met blootvoets in het zand te kunnen verdwijnen en uiteindelijk ons door het zand mee naar beneden te laten nemen naar hart van de Namib 'Dead Vlei', apart gebied - een zoutmeer - in de duinen, schubben grijs gebakken ondergrond en tal van skeletten van eenzame dode bomen die een heel aparte mooie sfeer uitstraalden.
Mooi dat we zo vroeg op pad waren en de bussen vól net voor waren geweest, om vervolgens onze reis naar het noorden voort te zetten.

Swakopmund

Een korte stop bij Solitaire vonden we wel noodzakelijk, gezien het boek van Ton van der Lee over deze plaats. Einde van de zaterdagmiddag 24 oktober kwamen we aan bij de kust in Swakopmund.

Swakopmund is de plaats waar de Namibwoestijn uit de Atlantische oceaan tevoorschijn komt, daarnaast is het een zeer populaire badplaats voor de Namibische bevolking. In onze zomermaanden is deze plaats volledig gehuld in de mist en wolken. Nu was het een verademing om de koelte, wind en prettige temperatuur te voelen. Duidelijk was deze plaats ook onder invloed van Germaanse sferen betreffende de architectuur, Apfelstrudels en de taal.
En ja hoor, wederom vonden we geweldig mooie campsite mét gezellige strandtent! Hier konden we wel weer een aantal dagen vertoeven en voor mij weer km rennen langs zee en strand. Zag de bijzondere Welwitschia Mirabilis, een - soms 1000 jaar oude - onder de grond groeiende boom met meters bruine slierten over het zand.
Daarnaast genoten we - in plaats van kroegentochten - van gezellige oestertochten, 
waarbij we de voorkeur gaven aan de meest pure vorm oesters uiteraard in combinatie met dat héérlijke koude flesje witte wijn wat erbij hoort. Er was een héél mooi contact met meisje Fiina - zij bediende ons trouw van alle lekkernijen - en zij zelf bedacht dat wij haar ouders waren en zo kregen wij verrassend genoeg toch nog samen een kleurrijke leuke dochter. We hadden een heerlijke en gezellige tijd, en konden ook de afronding regelen voor de overtocht van de Toyota naar Zuid-Amerika in december. Boekten gelijk ook onze vlucht naar Buenos Aires in januari met appartement in hartje stad. Plan daarna was twee weken Uruguay en met goede vrienden samen een weekje Pathagonië. We besloten naar dit zuidelijkste deel van Argentinië te gaan vliegen in plaatst van vele duizenden km te moeten rijden. Mooi vooruitzichten zo en in alle gemoedsrust konden we de komende tijd verder genieten in het mooie Afrika.

Spitzkoppe

Het was even moeilijk losweken van dit heerlijke Swakopmund - oord van triviaal genot en vertier - maar we wilden vóórdat we op het vliegveld van Windhoek zouden staan ook nog een bezoek brengen aan de bergen in het binnenland - Spitzkoppe 1728 m - en apart om na uurtje rijden de overgang op de thermometer te zien van 24-41 graden!
Vanuit de verte zagen we de bergtoppen al verschijnen, het hof van Eden voor vele klimmers, geologen en astronomen. Adembenemend landschap weer en even een dag in chalet in plaats van slapen in de veel te hete auto. Helaas voltrok zich aan ons aan het einde van de middag een kleine ramp, toen ik net iets te snel met mijn vingertjes op verkeerde knopje van de IPad drukte en ik héél mijn reisblog Namibië in het niets zag verdwijnen.Tja,dat werden weer een aantal nachtelijke uren werken en schrijven.

Volgende dag de rotsen van dichtbij bekeken tijdens twee uur durende wandeling, de rock pool was helaas leeg want sinds april was hier geen spat regen meer gevallen.
Een mooie afsluiting van onze eerste maand Namibië met deze 'Grosse Spitzkoppe' oftewel 'Matterhorn of Namibia'! Op naar AirPort Windhoek voor deel II, het Noorden!!  

Op de valreep:
Terwijl Maarten deze tekst aan het doornemen was gleed er een één meter lange grijze dunne - wel mooie - pofadder tussen zijn benen door naar mij!!! Waaaaaa!!
De vraag zal nooit beantwoord worden wie er meer schrok de adder of ik, in ieder geval veranderde de adder acuut zijn koers en lag vast nog uren bij te komen onder een grote steen!