Zambia - Zimbabwe

  ZAMBIA  

Vanwege de stroomuitval verliep deze grensovergang enigszins vertraagd, úren wachten dus voor we verder konden. Zambia als nieuwe bestemming, het land met de kwacha's - letterlijk zonsopgang - als betaalmiddel. We kwamen gelijk in contact met de realiteit van het leven hier, verwaarlozing, honger en armoede. Vooral die vragende en smekende blikken van de kinderen raakten ons. Geld is de vraag in hun ogen, deze verlossing van schuldgevoel is voor een moment misschien wel sussende ondersteuning, maar biedt uiteindelijk geen oplossing en is daarmee ook zeker geen optie voor ons. Wel gaven we meerdere keren brood, koffie of pennen als positieve bijdrage en kochten onze spulletjes op lokale markten. Ook allemaal tijdelijke hulp maar voor dat moment zéér bevredigend voor ze. De vraag dan weer in onze gesprekken met elkaar en de dorpelingen hoe nou de juiste hulpverlening geboden kan worden. 

De familieverhoudingen, wijze van leven met elkaar - met voor ons onbegrepen regels, sexuele patronen en verhoudingen horen bij de Afrikaanse cultuur - daar kunnen we niets mee, moeten we ook niet willen vanuit onze westerse cultuur.
De armoede veroorzaakt door ziekte, droogte of overstromingen geeft véél ellende en uitzichtsloze situaties voor zowel mens als dier. Er wordt van dag tot dag geleefd en niet vooruitgedacht, er zijn oorzaken met gevolgen helaas zonder oplossingen met momentane hulpverlening als ondersteuning. Daarnaast zijn er door de vele AIDS slachtoffers enorme aantallen weeskinderen en dus straatkinderen. Geen leven met ontwikkeling en uitzicht, geen mogelijkheden voor volgen van onderwijs. Een mooi project is ZOCS - Zambia Open Community Schools - www.zocs.org.zm. Ze verzorgen basis opleidingen voor jongeren die zich geen onderwijs kunnen permitteren. Ontwikkeling is van groot belang voor de toekomst van Zambia en geeft jongeren perspectief voor een mogelijke toekomst. Dit project is lokaal gericht en helpt gemeenten om hun eigen onderwijs te organiseren.
Regelmatig komen we karavanen NGO auto's tegen en mensen die hier vrijwilligerswerk of ontwikkelingswerk doen. Het kostbare vrijwilligerswerk wat ook vaak teleurstelling geeft door de schamele resultaten binnen de schrijnende wantoestanden. Voor de vrijwilligers een bijzondere en verrijkende ervaring, zij gaan weer huiswaarts. De mensen hier moeten in het alledaagse verder!

De boekjes 'De Crisiskaravaan' van Linda Polman en 'Deadline Aid' van Dambisa Moyo geven een beeld waarin duidelijk wordt waarom de hulpverlening niet toereikend kan zijn en welke ontstane wantoestanden er binnen de ontwikkelingshulp bestaan.
Vooral de vraag wie helpt wie. Banen van de bevolking komen in handen van de blanke hulpverleners. We gaan ons hierin nog verder verdiepen. 

National Park South Luangwe

Voor nu waren we gericht op natuur, cultuur en interactie met de lokale bevolking.
Ons eerste doel nu, samen met Jimmy & Brioni, was het N.P. South Luangwe en bijbehorende campsite Track&Trail. We stonden als enige op het veld, met een mooie etage overkapping voor noodgevallen. Onze grote 'apen' vrienden waren weer in overvloed aanwezig en dus was het opletten geblazen met onze etenswaren - alle vruchten en groenten gingen in de ijskast van het hoofdgebouw - dit omdat ook hongerige olifanten vaak de zaak op z'n kop konden zetten bij ruiken van etenswaren en vooral dol waren op sinaasappels en tomaten. We kookten zelf, terwijl een van ons op wacht stond voor de apen die op alle plekken nabij in de aanval zaten. Het wachtlopende - en kookteam waren de eerste avond van slag toen er rond zonsondergang zomaar een mooie olifanten familie langs onze auto paradeerde! Wéér vielen we stil, voelden geen angst en zagen hun ontspannen uitstraling van hun - bleek later - dagelijkse wandelroute. 

Volgende ochtend hadden we een vroege gamedrive van 6.00 - 11.00 en gingen samen met een guide en grote safari auto op pad, allen met gezonde spanning om te gaan genieten van dat wat komen kon. Een goede guide met verhaal, rust en uitleg én al snel zagen we de olifanten, poekoe's, kudu's, zebra's en bijzondere donker gevlekte giraf! 

De zebra's waren hier duidelijk anders getekend dan in Oost Afrika, hun strepen liepen onder de buik door en vertoonden geen schaduwstrepen. 
Wederom ook bij pauze stop aan het water waren er krokodillen en vele nijlpaarden, we kregen er écht geen genoeg van. Op weg naar de uitgang einde van de ochtend kregen we behalve een vermoeide in siësta zijnde hyena een énorme traktatie, moeder en dochter luipaard die rakelings langs onze auto liepen en zo wederom een enorme stijging van ons adrenaline gehalte veroorzaakten! Niet alleen bij ons, ook bij de kudde antilopen die elkaar schreeuwend waarschuwden voor het gevaar dat op de loer lag! Wát een feestje om al deze beesten van zó dichtbij te mogen bewonderen. Mooie troost voor Brioni die zo intens hoopte een leeuw te zien en zo ieder weer dik tevreden was! 

Na een lunch, wat wasjes en andere huishoudelijke klusjes gingen we op pad voor de avond gamedrive van 16.00 - 20.00. Start weer met vele olifanten met hun kleintjes en hun indrukwekkende wandeling door de rivier, gápende nijlpaarden, warthogs - oftewel wrattenzwijnen - die op hun knieën moesten om te grazen en onder de grond bleken te wonen, achterwaarts hun hol in doken loerende op gevaar van buiten. 
Wederom spotten we mooi luipaard en drie hyena's!
Zagen ook nest van de hamerkop vogel, waar jaar in jaar uit aan gebouwd wordt met tussendoor in het nest ook van de lijn gehaalde stukken textiel. In de donkerte zagen we behalve katachtige beesten - genet en serval katten - niet veel bijzonders en maakte de nightdrive niet veel indruk, behalve dat er teveel auto's met hun felle lampen rondreden, niet bijzonder dus.

Ons diner in het restaurant viel tegen en gaf weer extra stimulans voor het zelf koken. 
We plakten aan deze mooie plek nog een rustdag vast en voor mij een bijzondere middag. Terwijl ik rustig aan tafel in het restaurant aan ons reisblog werkte, stond er opeens een giga olifant - op zoek naar de keuken - voor mijn neus en benam mij de adem. Samen met drie andere gasten kregen we de instructie om stil te zijn, niet te bewegen en vooral géén gekke movements te maken! Zó imposant om dit van zo nabij mee te maken op een doordeweekse dag! Op een gegeven moment ben ik toch de anderen gaan halen om dit spectaculaire moment mee te maken. Later die middag genoten we wederom van vijf olifanten op en rond de campsite. Mooi vooral om te zien hoe deze beesten gewend waren aan mensen en zolang ieder maar stil bleef bleven de beesten hun omgeving als één geheel zien! 

En dan de blije apen, die nog nét voor ons vertrek een pak rijstwafels konden bemachtigen! South Luangwe 100% geslaagd!

Zambezi

Verder ging onze tocht naar het westen naar het volgende avontuur, de Zambezi! 
Een rivier van 2700 km lang de - na de Nijl, de Niger, de Congo - vierde grootste rivier van Afrika. Vonden weer mooi campingplekje aan de oever met braai oftewel bbq faciliteiten om ons heen, hadden goede inkopen in Lusaka gedaan en feestje kon beginnen. Na een héérlijke maaltijd en Yatzee drive, werd de afwas gedaan en werden de  lichten gedoofd voor het slapen gaan. Plots gleed ik met mijn gladde schoenen uit en dook zó vanaf de oever het water in. Brioni lag al in bed en hoorde een plons, denkende dat dit een krokodil was en verbleekte heftig toen ze mij in het water hoorde! Zo ook Maarten die letterlijk en figuurlijk te hulp schoot en ook zó het water ingleed! Onderwijl was ik er weer uit de modder aan het kruipen - helemaal doorweekt - en kwam Jimmy Maarten te hulp en bleef hij gelukkig op het droge!
De enige behoefte van het moment daarna was onder de dons en tegen elkaar aan kruipen, Maarten nog wel verdrietig dat zijn Spaanse schoenen in het water als souvenir voor de krokodillen waren achter gebleven! Volgende ochtend - toen we ook bekomen waren van de schrik - eerst onszelf en kleding schoongewassen en uiteraard vreselijk gelachen om deze hilarische avond en dat terwijl het échte avontuur nog moest beginnen de volgende dag, hét kano avontuur!

Drie dagen gingen we met een gids op pad, met prachtige Canadese kano's op de  imposante Zambezi. Ogen rolden bijna uit onze kassen toen we vanuit de kano - 200 meter van onze plek vandaan -  een gigantische méér dan 2 m lange krokodil zagen liggen aan de kant! Holie Mosie, dat avontuur gisteren had dus anders kunnen aflopen! 

Bleek dat vooral lokale bevolking - spelende kinderen en vrouwen die aan de rivier de was doen - slachtoffers van de krokodillen waren. 
Het op het water zijn voelde fantastisch. We hadden een duidelijke briefing vooraf gehad over wat te doen bij gevaar, bij krokodil alles binnen boord, stil en rustig blijven en bij nijlpaarden vooral afstand houden in het water, in een rechte lijn achter elkaar aan varen en zorgen dat we niet hun gang van het land naar het water verstoorden. Water is voor hun de veilige haven en bij gevaar hiervoor vallen ze mogelijk aan, kukelen ze de kano zo om met alle gevolgen vandien. Gelukkig was de guide goed op de hoogte waar de beesten veelal vertoefden. In het water zelf maakten we af en toe geluid met de peddels tegen de kano om aan te geven dat we in de buurt waren, afgewisseld met zacht meditatief peddelen, één met de natuur om ons heen.
Het was zó indrukwekkend om vanaf het water alle beesten te zien, nijlpaarden die elkaar leken toe te fluisteren 'daar heb je die idioten weer in hun kano' en hele families olifanten ook vanaf en in het water te bewonderen! 

De rust, het peddelen en momenten van lunch - diner - vuurtje - overnachten waren prachtig, een echte overlevingstocht! Alle basic benodigdheden zaten in de kano's. Eten, tafel, krukjes, borden met bestek, tenten en slaapzakken.Tenten werden opgezet, koken op vuurtje en slapen deden we op het zand als ondergrond met alle geluiden van Afrika die hierbij hoorden.

Onze guide toverde een lekker ontbijt de volgende ochtend en vol enthousiasme gingen we weer op pad voor de volgende 30 km. De tweede dag was weer gevuld met de beesten van héél dichtbij, maar ook veel mooie vogels. In de top van de bomen de Fisheagle - Zee arend - dan links van ons N.P. Lower Zambezi en rechts van ons N.P. Mana Pools Zimbabwe. 

Bij de tweede overnachting hadden en kregen we gezelschap op het land van nijlpaarden, olifanten en buffels! Volgende dag werden we om 9.00 opgehaald door een motorboot en waren einde ochtend weer terug op onze campsite. 

Na deze periode van samenzijn namen we voor even afscheid van Jimmy & Brioni die richting garage in Livingstone moesten. Wij gingen naar campsite in de buurt met weer mooi uitzicht op de Zambezi met rust voor lezen, WIFI, face time momenten en nagenieten van écht drie fantastische dagen.

Dit als voorafje voor vertrek naar de andere kant van de Zambezi, Zimbabwe.
Zambia, een land met véle schulden bij IMF, grote armoede en sociale onrust betreffende gezondheidszorg, ontwikkeling. De economie die afhankelijk is van de mijn industrie - de kopermijnen - toerisme en landbouw. Een onafhankelijk land wat betreft de electriciteitsnet voorziening - mét stroomuitval -  en hun export naar de buurlanden.
De bevolking is trots op hún land en blij met ons als bezoekende toeristen, wéér voelden we ons hier erg welkom met de warme intense vriendelijkheid waar we inmiddels al helemaal aan gewend zijn en raken, de - koeien gelijkende - kauwgum kauwende cassiëre gaf zelfs geen greintje géén irritatie bij ons.

     ZIMBABWE     

National Park Mana Pools

De rit naar Zimbabwe verliep soepel en grensovergang ging ook prima, na tien loketten bezocht te hebben konden we na een klein uurtje verder. Een echte 4x4 road bracht ons in de loop van de middag bij N.P. Mana Pools. Hadden het gevoel dat we even moesten controleren of de vullingen in onze kiezen nog aanwezig waren, zoveel gehobbel en gestuiter 80 km lang! Bleek wél bij controle onder de motorkap dat een van de accu's helemaal was losgetrild, bevestigingsstaaf gebroken was en dus goed moest worden vastgezet met kabels en riemen. 
Officieel hadden we voor Mana Pools moeten reserveren om binnen te komen, maar dit bleek toch ook ter plekke geregeld te kunnen worden en begin van de avond stonden we weer op plekje aan de Zambezi, maar nu aan de andere kant. Plek waar vooral vele Zuid Afrikanen ook hun ontspanning zochten. Kregen waarschuwingen om al het eetbare binnen de auto te houden vanwege de hongerige beesten en in de nacht zorgden de brullende leeuwen en jankende hyena's voor de imposante achtergrondgeluiden. In de vroege ochtend gingen we om 7.00 op pad om te kijken of we ze nog ergens konden ontdekken, leuke uurtjes waren het weer in de natuur en oog in oog stonden we met een - dit keer mooie - hyena en daarna een blik op twee gespannen olifanten. 
Leek even circus Toni Boltini toen één van hun vol blijdschap een gat in de lucht sprong bij het nemen van een hap uit een hoge boom.

Ook zagen we weer een waterbok met zijn speciaal gemarkeerde billen. 
Verhaal gaat dat de waterbok één van de vele beesten op de Ark van Noach was. 
Noach had net zijn wc geverfd en waarschuwde de beesten één dag geen gebruik van de wc te maken.Tja, en toen de waterbok toch te vroeg deze waarschuwing te vroeg in de wind werd geslagen, was hij voor de rest van zijn leven getekend:)

Lake Kariba

Het werd tijd voor onze gereserveerde boottocht en reden richting Lake Kariba, een gigantisch stuwmeer - 280 km lang, 120 m diep en 5000 km oppervlakte - ontstaan door de bouw van een stuwdam in de Zambezi bij Kariba, eind jaren 50. Duurde enkele jaren voordat het meer gevuld was. Helaas werden hiermee wel de wereld van vele dieren en mensen - die gedwongen waren te verhuizen - op een nare manier beïnvloed. Karakteristieke talloze verdronken bomen langs de oevers staan nog steeds overeind.
Tijdens de bouw van de dam - met vele Afrikaanse en Europese arbeiders - waren er veel tegenslagen en kwamen 80 werkers om, 15 van hen vielen zelfs in het vloeibare beton en zijn tot op de dag van vandaag ingemetseld in het bouwwerk.
De dam is van enorm belang voor elektriciteitsproductie van Zimbabwe en Zambia, door aanhoudende droogte daalt momenteel de waterspiegel enorm waardoor de energielevering mogelijk in gevaar zou kunnen komen dit najaar. 
We bezochten de dam met een lokale jongen die ons voor een mooie verdienste graag wilde rondleiden in de omgeving, ook goed om zijn verhaal te horen over Zimbabwe. De basiseenheid van de zimbabwese samenleving is de familie, met ooms, tantes, opa's en oma's als vangnet in moeilijke tijden. Allen wonen bij elkaar in verschillende bij elkaar staande hutten met rieten daken en vormen zo een dorp op zich. Hoe meer hutten hoe hoger de status van de familie. De status wordt verder bepaald door het aantal vrouwen dat het hoofd van de familie - de man - heeft. Iedere vrouw heeft daarbinnen recht op haar eigen hut mét moestuin. 
Ook kwam de politieke onvrede ter sprake, ieder die zich stil houdt en hoopt op beter en de duidelijke voorlichting nu over het voorkomen van ziekte en preventie voor HIV besmetting en het zo weer aanwassen van het bevolkingsaantal van zuidelijk Afrika. 

Maandag 17 augustus gingen we aan boord van de Ferrie Kariba, onze Toyota samen met twee andere Landrovers. Dus in totaal slechts 6 gasten, wat een enorme verliespost moest dat toch zijn. Door de droogte moesten we helaas midden op het water varen en konden zo niet dichtbij de oevers met de beesten komen. In de verte zagen en herkenden we onze vrienden. Het was een heerlijke ontspannen tocht, zeer goed verzorgd en met het idee dat we midden op zee zaten. Wat een ongelooflijk groot meer - met uitzicht op de verdronken bomen om ons heen - heel apart! Contact met de andere reizigers - Zuid Afrikanen - was erg gezellig, en onderhoudend met nog zeer nuttige reistips voor Botswana en Namibië. 

In de avond zagen we de grote schijnwerpers op het water, hiermee lokten de vissers scholen kapenta - kleine sardientjes - in hun netten. Slapen deden we buiten op het dek op twee matrasjes onder de muggenvrije sterrenhemel, voelde weer zéér natuurlijk. 

Victoria Falls

Volgende ochtend 7.00 meerden we aan op plek van bestemming en was het koers zetten naar de Victoria Falls, een van de wereldwonderen. 
Zou een zéér toeristische attractie en omgeving zijn, we gingen het zien!
En dat deden we! Eerste indruk van camping midden in de stad was twijfelachtig, zó groot, immens en vol met trucks, overlanders en tenten! Maar wel op loopafstand van de Vic Falls. We konden de watervallen horen op de momenten dat er géén helicopter met toeristen boven ons rondvloog. En dat gebeurde wel zes tot 10 keer per uur. 
We waanden ons in het tijdperk van Vietnam met de t.v.serie Mash! Met deze link werd de omgeving minder irritant en we zongen de leuke bijpassende MASH deun de komende twee dagen. We besloten niet op de 'gezellige' camping te eten maar namen plaats bij Lola' s tapasbar met heerlijke gerechten en prima sfeertje, aangesterkt door Afrikaanse trommels en gezang, een aparte combi van Spaanse en Afrikaanse cultuur.
Volgende ochtend vroeg wilde Maarten uiteraard als eerste bij de watervallen zijn, dus 6.30 stonden we bij de ingang! Helaas waren een vader en klein kind ons al voorgegaan, dus ha ha goed in te halen! In het mooie ochtend zonlicht met de regenbogen waren we verwonderd over dit natuurgeweld wat maar door en door en door zou gaan. We waanden ons in de schoenen van de ontdekker Livingstone, hoe deze man dit toch beleefd moet hebben - om wellicht als eerste - deze watervallen vanuit zijn bootje te bewonderen, en ze uiteraard de naam van Queen Mother Victoria gaf.

De drukte viel enorm mee door onze vroege actie, in alle rust konden we dit natuurschoon bewonderen om terplekke bij prachtige coffeelodge te genieten van súper koffie mét uitzicht over de gorges met de rafters en besloten op deze plek een lunch moment later op de dag te reserveren.
Was echt een mooie ochtend, gezellige lunch onder genot van glaasje droge witte wijn met mensen die allen aan het genieten waren. 

Uiteraard moesten we ook even naar de Bridge, waar bungyjumping voor vele waaghalzen en onbezonnen jongeren een must was. Getuige te zijn van dit spektakel bleek uiteindelijk bijna nog indrukwekkender dan de Vic Falls. Een aantal uren waren we nabij, nabij de voorspanning van de jonge mensen die besloten de sprong in het diepe te wagen. Het hoogste bungyjump-punt ter wereld - 111 m - om dit te doen.
Viel ons op dat de voorbereiding, controle en instructie op het moment suprême zéér  zorgvuldig was. Maar wat een spanning, kriebels in onze buiken voor degene die de sprong in het diepe aangingen. De blikken, oogcontacten en toch ook zeker de angst en opwinding net vóór de sprong met het aftellen bij de rand. Vreselijk wat een emotionele kermis binnenin ons, tranen van ontroering tot zeker twee keer toe. 
We ondersteunden een Zweeds meisje van 25 jr die ervoor ging, vader zat op de camping want kon het niet aan en fysiek gehandicapte moeder was bij haar dochter, zoveel respect voor dit tweetal. Het idee dat een van onze kinderen daar zou staan konden we niet aan, zouden er niet naast kunnen staan maar zou dit wellicht wel hét geheim van ultiem loslaten kunnen zijn!  Nou, nou wat een indrukken weer. 

Snel weer terug naar onze 'Mash' omgeving.
Het was een zeer bijzondere dag, zonder teveel toeristisch tumult en prachtig dat er zoveel mogelijkheden waren voor de lefgozers - rafting, riverboarding, canyoning, bungyjumpen, bungydive - en voor de liefhebbers een wandeling met leeuwen of olifantensafari. Niets van dit alles trok ons aan, naast de extreem hoge prijzen ook het misbruik van de dieren die nooit terug zouden kunnen keren naar thuisfront in het wild.
De slaap kon ik moeilijk vatten die avond, het gevoel van aan de rand te staan net voor de sprongen waar we getuige van waren geweest bleef me achtervolgen.....

National Park Hwange

Koers naar N.P. Hwange, het park dat onlangs veel tumult veroorzaakte binnen de internationale media. De illegale moord op de icoon leeuw Cecil - vanwege de zwarte manenkraag - door Amerikaanse tandarts. Verder bleek op 24 augustus tijdens een walk safari een 40- jarige guide gedood te zijn door een van de leeuwen uit N.P.Hwange - vast de broer van Cecil -  een park met risico', dus oppassen geblazen!

We konden ons installeren op een campsite - behorend bij mooie Lodge - en vielen gelijk weer in de prijzen. Uitzicht hadden we op grote water pool waar einde van de middag in haast blijde galop een aantal olifanten naartoe gingen. Er was een mooi uitkijkpunt voor ons, vanachter een muurtje konden we veilig getuige op 3 meter afstand zijn. Vielen bijna om van verbazing toen er steeds meer en meer olifanten, mannetjes, vrouwtjes en vele kleine kindertjes deze kant op kwamen. Wat een feestje! Honderden olifanten zo voor onze neus, zwemmen, poedelen en daarna dichtbij ons in het zand op zoek gingen naar de nodige mineralen. De kindertjes elkaar etterden met hun slurfjes en moeders er weer tussen moesten komen. Immense spierkracht met hun slurven, wat bijzonder om zó dichtbij een aantal uren getuige te mogen zijn.

Bij het koken kwam er nog een verdwaald exemplaar langs onze auto lopen en mooie was dat wij of hij niet meer verbleekten of verbloosden. Alsof de hond van de buren langs kwam. Dat was wel eens anders geweest o.a. bij de eerdere eerste ontmoetingen van deze prachtbeesten, en dat bleven en blijven ze voor ons! Absoluut!

Inmiddels waren Jan en Margriet - ook overlanders en Jan mede cursist van Maarten bij een autosleutel week - ook gearriveerd. Al maanden maakten we dankbaar gebruik van hun blog en informatieve bronnen, uiteraard werd  er gezellig samen gegeten en volgende ochtend gingen we op pad naar het mooi aangelegde N.P. Hwange.
Met onze zoeklenzen - gericht op de leeuwen - startten we de ochtend en ja hoor, na twee uur twee prachtige jongens in ons blikveld. We zouden ze zo willen aaien, maar hielden ons gedeisd. Het zijn echt de koningen van de jungle en wildparken, stabiele blik met een starre duidelijke houding....mooi!!!

Verder uiteraard weer giraffen, zebra's, nijlpaarden, kudu's, fish eagle en dit keer ook jakhalzen.
Einde van de middag kwamen we op onze terugtocht opnieuw honderden olifanten tegen, en begrepen de verhalen steeds beter over het enorme overschot wat hier is met ook de vernieling van de natuur die zij veroorzaken. De olifanten kunnen zo de grens overlopen - er is geen omheining in N.P.Hwange -  en komen zelfs tot nabij Angola. Mooi verhaal wat we hoorden was dat bij het uitzetten van de olifanten vanuit Krugerpark 300 km verderop naar Mozambique, ze binnen paar maanden weer terug 'thuis' op honk waren! 
Binnenkort zouden 200 jonge olifantjes naar China worden vervoerd, tja én die olifantjes komen hier uiteraard nooit meer terug! Schandaal in de krantenkoppen!
Terug op de campsite bleek er een 'Drifters' truck met jongeren gearriveerd te zijn, mooie manier van reizen toch voor ze en zó goed, duidelijk en strak georganiseerd.
Voor hun - en uiteraard onszelf - een groot kado toen we later op de avond getuige mochten zijn van een kudde meditatieve olifanten, moeders met kleintjes weer op onze uitzichtpunt! Olifantenland bij uitstek! Een goed slaapmiddel voor een tevreden nacht.

Isabelle Allende : De natuur is de beste balsem voor alle leeftijden

Bulawayo

Om alle indrukken op onze netvliezen enige rust en kans tot bezinken te geven, verbleven we eind augustus 6 dagen op stadscamping in Central Park van de culturele hoofdstad Bulawayo. Wakker worden met mooi getjilp van de vogeltjes, rondje park rennen - zonder overstekend wild - en zelfs bezoek aan het Historisch Museum, met de geschiedenis van Zimbabwe. Op loopafstand konden we boodschappen doen met súper cappuccino in book café ! Goede WIFI ook met mogelijkheden weer voor Skype en face time momenten met de kinderen. Vervolgens plakten we de landkaart van Botswana op de auto om zo in - en overzicht  voor reisplannen volgende week te krijgen, dit omdat álles vanaf nu gereserveerd moest worden en dát waren we natuurlijk als - inmiddels doorgewinterde - overlanders niet gewend!  Maar eerst nog twee dagen Zimbabwe naar N.P. Matobe.

Ook dit waren twee mooie dagen, Matobe betekent rots en N.P. deed absoluut zijn naam eer aan. Prachtig indrukwekkend landschap - drie miljard jaar geleden gevormd - lijkende alsof de stenen op elkaar zijn gestapeld, deed ons denken aan de Meteoren in Noord Griekenland. De Matobes werd ooit bewoond door de Bosjesmannen die mooie rotsschilderingen achterlieten in de talloze caves. Op die manier werd er gecommuniceerd, de beesten die aanwezig waren werden afgeschilderd. De volgende groep die kwam kon zo zien of dit een veilige of gevaarlijke omgeving was. Een zeer boeiende plek. Maar nog véél boeiender was dat we die ochtend op safari te paard gingen - mijn debuut - gelukkig hadden we rustige paarden en twee begeleiders te paard. Bijzonder vooral om te zien dat de giraffen en zebra's dachten dat wij - één met het paard - ook één van hun waren, dus niet schichtig wegliepen en wij dit keer héél gewoon bij het wild hoorden.

Zimbabwe, een land met meer rijkdom, industrie, civilisatie en ontwikkeling behorend tot het Zuid- Afrikaanse continent, dat helaas gebukt gaat onder het juk van hun president, de 92 jaar oude Mugabe en zijn 'vrienden'! De landonteigeningen van de blanke boeren waarbij veel slachtoffers vielen en de landbouw productie enorm minimaliseerde had jaren geleden, in combinatie met de ongelooflijke droogte een langdurige economische crisis tot gevolg. 
De geldontwaarding is gigantisch, de Zimbabwaanse munteenheid is nu vervangen door de Amerikaanse Dollar. Van de huidige bevolking is 85% onderontwikkeld, als je goed kijkt naar de mensen zie je hun hopeloosheid, en bij het luisteren naar hun verhaal hoorden we dat ze in dienst zijnde van de overheid soms al maanden niet betaald krijgen! Uitzichtsloos! De laatste 20 jaar was het land ook voor het toerisme niet aantrekkelijk door vooral het politieke wanbeleid, de mensen zelf kijken erg uit naar het post- Mugabe tijdperk met een hoopvollere toekomst wat betreft economie, onderwijs, gezondheidszorg en toerisme. Maar goed ook, want een bezoek aan dit fascinerende land is zéér de moeite waard, alleen waar gaan de inkomsten uit toerisme naar toe en wat wordt er mee gedaan. Helaas begrepen we uit gesprekken dat Mugabe nog zeker twee jaar aan de macht is en mogelijk zijn 40 jaar jongere vrouw het president schap wil overnemen! Dat zou betekenen dat er niets gaat veranderen, de oude kliek verder gaat en een mooiere toekomst van dit land nog ver, héél ver weg ligt.

Voor ons jammer dat we steeds meer het pure Afrika - voor ons het échte zwarte Oost Afrika - gaan verlaten. Het verschil tussen armen en rijk laat zich véél duidelijker zien, steeds meer luxere auto's met ook vooral blanke bestuurders. De waarschuwingen voor onze waardevolle spullen, want ook hier gaan de spoken van armoede - opportunisme hand in hand. 

Dus nu opnieuw instellen van ons innerlijke kompas en koers richting Botswana!