Tanzania

            TANZANIA                

Ontberingen sterkten de geest! De onze waren dus ook vast en zeker versterkt, vooral na de laatste autoperikelen in Rwanda. Toch hadden deze, na meer dan 1500 km rijden mét fikse regen - door weer een ander landschap - naar de kust van Tanzania - 150 km ten noorden van Dar es Salaam, inmiddels wel duidelijk behoefte aan zon, zee en bijbehorende rust!! 

Peponi Beach Resort - Pangani

We bereikten Peponi Beach Resort in Pangani en deze plek was zeer de moeite waard! Fijn ook deze locatie, want laatste dagen had ik wel  steeds meer last gekregen van het MKS - Missing Kids Syndroom - een vast heel gezond heimwee gevoel, wat zich vast nog wel vaker zou laten zien. Het moest toch zeker niet te lang gaan duren. 
Oppeppers waren welkom! De zee mét de schuimende koppen van de golven binnen handbereik en naast de auto een gezellige overkapping van bananenbladeren - mooi bij regen en fijn als schaduw - prachtig uitzicht over zee. Met om ons heen de weelderige palmbomen, Afrikaans groen en flinke hoeveelheden mangroves werden deze oppeppers gerealiseerd. Nadat we ons eerst geinstalleerd hadden was het tijd voor mijmeren en kijken naar de bootjes op zee met hun visvangst en de mensen in het water in de rij voor verse vis, lobster!      

Ook de nodige huishoudelijke taken werden gedaan en daarna -  als kadootje - genoten we van de verrukkelijke salades, vlees - en visgerechten die in het restaurant voor kleine bedragen - $5 - bereid werden en wij zo wederom de kookmomenten en het campinggas konden uitsparen!! Zoals we al eerder in Rwanda hadden geproefd had de onbewerkte vis en het onbespoten vlees ook in Tanzania nog de (h)eerlijke, pure en voortreffelijke smaak voor het optimale genot. Een gróót verschil waardoor je als vegetariër er nauwelijks aan ontkwam als een blad aan de boom om te slaan.  

Leuke vrijblijvende ontmoetingen vonden plaats met ook andere overlanders - Zweedse en Engelse Landrover reizigers - en twee gezellige Nederlandse jongens, Charles en Han, uit Groningen. Deze twee bleken Reinier - neef van Maarten - uit hun studententijd goed te kennen en zo waren de gesprekken snel op interactief gezellig spoor. Wel enige confrontatie met onze leeftijd, in Afrika waren wij sowieso overal de Mamma's en de Pappa's. We voelden ons ook écht ook zo, zeker met de jongeren en de andere reizende overlanders - die wij toch regelmatig overstegen wat betreft onze leeftijd - was het zeer duidelijke koek! We waren hier echt de Pensionado's! Inmiddels wetende dat er voor elk probleem een oplossing was, werden mijn grij(n)zenden haren door Maarten acuut in de verf gezet en was een tijdelijke verjonging een zichtbaar feit! 

Met elkaar gingen we het zeilavontuur en het snorkelen aan, we lunchten op een mooie zandbank in zee. Het zeilbootje - hier genaamd een Dhow - gemaakt van mango hout, werd door drie man sterk bemand. Een oude lap deed dienst als groot zeil, wat sisal touw als lijnen en een stuk paal als mast. Zeil omhoog laten gaan werd écht letterlijk uitgevoerd, nadat de lap los was gemaakt van de 'giek' waaide het 'zeil' omhoog en lag gelijk ook nog goed in de wind!

Én het zeilde fantastisch, vóór de wind gingen we met prima snelheid op ons doel af!! Hoe simpel kon het zijn, en ook dit bleek te werken. Alleen bij storm en fikse windhozen zou ik er liever niet op zitten!! Prachtige onderwaterwereld , het koraal en de kleurrijke vissen werden bewonderd en we genoten van het op het water zijn. 

Aan het einde van de dag werd bij Peponi de buitenkachel met hout opgestookt, dus bij zichtbaar rooksignaal waren er warme douches. Daarvóór werd er veel Yatzee en Back Gammon gespeeld terwijl de mannen mét en vooral in elkaars auto bezig waren, dit laatste was ook veelal gespreksonderwerp aan tafel. De enthousiaste verhalen over wat ieder met zijn Landrover - Landcruiser had meegemaakt vlogen over tafel, met uiteraard de uitwisseling van tips "where to go en vooral ook not to go"!!

Met gezellig en fijn gevoel dat deze vaste plek zo goed beviel bivakkeerden we hier vervolgens 11 dagen om daarna ook weer de honger naar de natuur met haar bergen te stillen, op naar de Usambara Mountains in het Noorden. Op weg daar naartoe bij Charles gestopt om zijn hout - en meubelbedrijf te bewonderen wat hij hier runde. We kregen na een warm welkom, heerlijke BBQ kip op bier maaltijd. De volgende dag gingen we samen op pad en bevonden we ons op typisch onverharde wegen in de Afrikaanse wildernis. Klonk mooi, duurde echter niet lang voordat we getuigen waren van de natuur verwoesting door de ongereguleerde productie van houtskool, dat was de praktijk van de armste landelijke gemeenschappen van het land en was tevens een van de weinige opties die ze tot hun beschikking hadden om extra inkomen voor hun families te vergaren, maar de impact op het milieu was enorm!

Daarna kregen we een mooie rondleiding over de plantage boven op de berg. We gingen met - een voor vrachtvervoer bedoelde - kabelbaan naar boven. Zittend op ijzeren plaat, bevestigd met flinke kabels en touwen uiteraard, werden we 1500 m omhoog getakeld! Een prachtige dag werd het, verschillende dorpen doorkruisten we met stoere ritten achterop de scooters, en op moment dat er ergens muziek klonk en wij spontaan aan het dansen gingen, barstten de dorpelingen - met vooral veel kinderen - vervolgens in lachen uit en gingen uit hun dak. Ze hadden zoveel plezier en begonnen vrolijk mee te swingen! Zo'n mooi moment weer waarin deze zichtbare blijdschap tot diep in onze vezels voelbaar was.

Na thuiskomst, met een afdaling die nóg spannender was, werd eigen gemaakte héérlijke pizza uit de buitenoven genuttigd. De zaadjes voor creatieve bouwacties van een pizza buitenoven bij ons huis in Frankrijk werden ter plekke gezaaid!
We waren zeer onder de indruk van de gastvrijheid, goede kookkunsten en verzorging door de jongens Charles en huisgenoot Olivier, blij en voldaan reden we de bergen in. 

Na een paar uur rijden, door prachtige kleine dorpen en een schitterend decor van aan de ene kant de bergen en aan de andere kant voetbalveld en weelderige groene landbouwgrond - waarop ook de was werd gedroogd - werd onze bestemming bereikt.

Mambo View Point

Een mooie Lodge, weer door Nederlanders gecreëerd met een naam die niet misleidend was - Mambo View Point - met uiteraard een giga uitzicht! 
Hier was er ook écht sprake van een Eco-Lodge. Zes jaar geleden - na veel inleidende gesprekken met de lokalen uit het dorp - hadden Herman en Marion instemmende goedkeuring gekregen voor hun vestiging en gingen toen over tot het kopen van de top van de berg. Met veel dorpsbewoners in dienstverband werd dit project uitgevoerd en opgebouwd. Ook nu was er vanuit deze Lodge veel ondersteuning voor het dorp, vooral gericht op werkgelegenheid, onderwijs, gezondheid en ontwikkeling. Duidelijk dat hier twee doorgewinterde ontwikkelings samenwerkers in actie waren en ook voorlopig geen plannen hadden deze omgeving te verlaten. Mooie plek kregen we, een ieder droeg een deel van de bagage - vooral Maarten -  naar onze banda.

Inmiddels maakte een dik wolkendek zicht op de top van de Kilimanjaro onmogelijk. Gedurende de komende dagen veranderde het weer van strakblauwe lucht in de ochtend naar wolken en mist, met vervolgens weer blauwe lucht aan einde van de dag. Prachtige wandelingen werden er gemaakt, het contact met de dorpen waar we doorheen kwamen was weer herkenbaar, vrolijk en uitbundig. Zo anders dit directe contact in vergelijking met het contact vanuit de auto, het zien van de kindertjes, hun stemmen en geluiden, ruiken van de geuren en het fysieke contact - vrouwen die elkaars haren kamden - beleefden we toch als veel intenser en nabij! ​ 

De lokale markt - groenten en granen - werd bezocht, met zeer kleurrijke en talrijke, druk bevrouwde kramen. Met grappige huizenbouw én vertegenwoordiging Vodacom!

Vooral ook de tocht naar de caves en spirituele healingplekken was een bijzondere en pittige klim, een héérlijke 4 uur durende inspanning!

Na vier dagen werden de weersomstandigheden slechter, de wolkenmassa en mist steeds dichter dus gingen we gestaag bergafwaarts weer richting kust! We kwamen zo op een soort backpackers bestemming terecht, met weer opnieuw een ontmoeting met twee  Nederlandse jongeren, net afgestudeerde tandartsen die hun stagetijd in Tanzania hadden afgerond. Met uiteraard weer leuke momenten van samenzijn aan tafel met de onvermijdelijke uitwisseling van ideeen over mondhygiëne - flosdraad, halitose, tandenstokers - en Tanzaniaanse culturele ervaringen. Wat vooral herkenbaar was, was het ontbreken van de oorzaak - gevolg visie bij de mensen hier, met de problematiek van het eenzijdig onlogisch denken en handelen die hierbij horen. Een veel voorkomend en moeizaam probleem ook bij de ontwikkelingssamenwerking.

Overdag fungeerde de zee als douche en de rustmomenten als tijd voor schrijven, lezen, hardlopen en wandelen langs strand met om ons heen nu een duidelijke andere beestenboel. De uit en in hun hol klimmende roze krabbetjes, kameleons, salamandertje, aapjes, kleine en grote muskieten, en de vele vele zandvlooien. Dus vanaf schemer hijsten we ons in lange broek - lange mouwen, en met beschermende deet op de vrije delen konden we teveel en irritant contact vermijden.

Na meer dan vier maanden op weg te zijn, realiseerden we ons dat het vakantiegevoel grotendeels voorbij was en ons leven steeds meer onderdeel van het hier werd, we onszelf de tijd gaven en konden geven - zonder enige druk - om precies dat te doen waar we zin in hadden met makkelijke aanpassingen in ieders kompas.
De enige vraag, naast welke dag het was óf heb ik vandaag al mijn tanden gepoetst:  
waar en hoe te slapen, welke weg, wanneer naar waar? Bewust dus van een enorm vrijheidsgevoel!! Dit beseften we op vele momenten maar vooral toch in de avonduren - aan het strand in de stilte kijkend naar de volle maan - met diep gevoel van wát een onvergetelijk mooi avontuur we met elkaar waren aangegaan.

Onderwijl was er vanuit Pom - jongste dochter - een plan ontstaan om samen met oudste dochter Steffie een weekje Tanzania te boeken - mogelijk door leuke vluchtprijzen naar Dar es Salaam - en dit goede en praktisch moment te gebruiken om elkaar even te zien en vast te houden. Plan lag rond periode 10-20 juni en hopelijk zou dit allemaal gaan lukken. Betekende voor ons ook ideeën ontwikkelen hoe en vooral ook wáár we de dagen met elkaar gingen doorbrengen.

Op zaterdag 30 mei volgenden we onze innerlijk behoefte en reden we weer naar de bekende vorige plek Peponi, eerst kleine rivier oversteek met pontje en dan naar daar waar het zo lekker, relaxed en mooi was. De regentijd was duidelijk nog niet ten einde, de tropische buien lieten zich zien en op de doorgaande route waren een bus en vrachtauto tijdens inhaal actie in de rode modder gezakt en was de weg totaal geblokkeerd. Dit zou nog úren gaan duren, passagiers uit de bus gingen lopend met hun hoofdvracht verder en het enige wat wij konden doen was voorzichtig ons uit de reeds ontstane 'file' proberen te manoeuvreren. Op zoek naar een nieuwe bestemming voordat we óf ook vast kwamen te zitten óf ter plekke moesten overnachten. Keren kon niet want dan zaten we zelf vast in de modder en de vochtigheidsgraad met beklemmende sauna hitte binnenin de auto werd alleen maar hoger en hoger, dus voorzichtig achteruit rijden was de enige overblijvende optie.

We kwamen uiteindelijk weer bij een welkome missiepost terecht en de reddende nonnekes die hierbij hoorden! Ieder weer blij en een prima dag verder gehad op deze rustplek! Volgende dag na ontbijt en kerkbezoek met prachtig en swingend gezang ons weer op pad gewaagd, de weg was inmiddels open en vrij - blokkade had 7 uren geduurd - en wij konden alsnog de resterende 15 km verder rijden richting Peponi en 'thuis' komen! De regen bleef met bakken uit de Afrikaanse hemel vallen, daarentegen zaten wij droog met geluid van en zicht op klotsende golven om ons heen!
Dit was van korte duur, tijdens de nachtelijke uren werden de druppels in de auto boven onze steeds heftiger en waren wat verschuivingen van slaapplek nodig om beetje droog te blijven. Gelukkig kon Maarten dit de volgende dag repareren en werd zo ook gelijk einde van het regenseizoen ingeluid.

De zon kwam met vrolijke vernieuwde kracht en heerlijke temperatuur tevoorschijn, onze Engelse vrienden arriveerden ook weer én kregen we mooi bericht van Steffie & Pom dat ze een vlucht naar ons geboekt hadden, wát een zonnig en mooi vooruitzicht. Daarnaast ontstonden er nieuwe plannen voor eventueel bezoek aan Mozambique! 
Vrij snel bleek dat hiervoor de mogelijkheden beperkt werden door het problematisch verkrijgen van een visum en met ons flexibele kompas werd de route weer aangepast naar eerst Malawi en wie weet daarna mogelijk nog een paar weken Zimbabwe!
We verplaatsten onze borrel - en diner momenten in de avond naar tafel aan zee met bijbehorende sterrenhemel, mooie maan en prachtige gesprekken waarin de ontstane persoonlijke contacten nog weer méér diepgang verkregen.

Samen met Jimmy, ging Maarten een dagje jagen op de vissen in zee en hadden wij zo de hoop op lekkere BBQ maaltijd in de avond. Voor mij werd het een spontaan avontuur aan land, liep toch zo maar Boer Wim - zoekt vrouw -  tegen het lijf met zijn gezellige nieuwe levens - en partnerkeuze. Díe uitzending van Yvonne Jaspers had ik nou nét toevallig gezien en dus herkende ik de Tanzaniaanse boer gelijk! Een erg leuke ontmoeting en gezellig gekletst en Afrikaanse ervaringen uitgewisseld. Zijn gekozen dame uit 'Boer zoekt vrouw' bleek een hele spontane gezellige vrouw en zo kreeg deze dag weer een heel andere verrassende wending dan vooraf bedacht was.

Samen met Brioni bezocht ik in de middag nog een dorpsschool - die wij inmiddels als sponsoren ondersteunden - en de laatste schooldag was ook hier sportdag! Meisjes basketbal en de jongens volleybal. Leuk!

      
Onderwijl kwamen de vissers na úren thuis met inderdaad een mooie vangst, dus de vissen in combinatie met lekkere rijst en groenten werden een smakelijk geheel!
Een mooie afsluiting ook weer met paar gezellige dagen samen met Brioni & Jimmy met zeker nog een ontmoeting in Malawi binnenkort.

Bagamoyo

Met de wetenschap van komst van Steffie & Pom over een paar dagen gingen we naar een camping in Bagamoyo - Fire Fly - mooi plaatsje iets ten noorden van Dar es Salaam en prima startplaats voor over een paar dagen met de meisjes. Konden wij vast de omgeving inventariseren en tentje voor ze opzetten. Een mooie artistieke plek aan zee - Zanzibar Style - met zeer creatieve en gezellige sfeer. 

In de vroege ochtend tijdens het hardlopen op het strand, kon ik mooi van de start van een Afrikaanse dag genieten. Prachtige beelden van de vissers die terug kwamen van zee met hun vangst en de vele afnemers die zich op het strand verzameld hadden. 
Zó mooi om zo een indruk van dit stadje te krijgen en heerlijk langs de zee te rennen. 

Donderdag 10 juni stonden we in de middag kwispelend op het vliegveld en was het heerlijk om onze meiden in de armen te sluiten. Voor hun een aparte overgang naar het zo totaal andere Afrika. Deze en de volgende dag hadden we heerlijk de tijd en rust om bij te kletsen, te wandelen en volop te genieten van meegenomen drop, tijdschriften en uiteraard het samen'zijn'! 

We besloten onder begeleiding van een lokale guide op pad te gaan - met tuc tuc - om zo een cultureel historische indruk van Bagamoyo en zijn slaven verleden te verkrijgen. Museum, vismarkt en fort werden bezocht en het guide team verraste ons daarna met een overheerlijke lunch aan zee - lobster en prawn op de BBQ - met als afsluiting de mambo oftewel krokodillen farm.    

Wat kregen we een mooie indruk van dit prachtig slaven stadje met zijn eigen daarbij horende sfeer, met in het bijzonder de Zanzibar Style deuren met hún verhaal!

In de avond werd er een prachtig djembé concert door jonge dorpelingen gegeven, wát een synchroon ritme, en enthousiasme kwam hieruit voort alsmede ook een flinke eeltlaag op hun tere handpalmen.

Verder ging onze reis weer naar de kust in het noorden waar we Stef & Pom toch ook Peponi niet wilden onthouden, met ook hier strandwandelingen en op stralende dag ook het snorkelen met lunch op de zandbank, met naast ons een schildpad in ruste. 

Op Peponi hadden we nog een dagje 'niks' ingecalculeerd, helaas werd er letterlijk en figuurlijk roet in het eten gegooid door een fikse brand vanuit de campsite - keuken. Naast de eerste paniek en ontredderende blikken was er daadkracht die in gang werd gezet, samen met de andere campinggasten en lokalen maakten we een lange ketting om vanuit het zwembad in ijltempo emmers water door te geven om te blussen. Wat een enorme macht en kracht had het overweldigende vuur, hoge vlammen verwoestten restaurant, lounge en woning van de eigenaar. Gelukkig werden er ook heel wat spullen en banda's gered. Bewonderenswaardig hoe rustig en gecontroleerd de manager bij dit alles bleef. Een trieste en rare dag werd het dus, met toch een smakelijke afronding bij buren met de inmiddels bekende heerlijke houtoven pizza. Plannen voor nieuwe bouw werden die avond gemaakt.

Saadani National Park

Vervolgens gingen wij weer zuidwaarts naar Tembo Kijani Lodge, waar we onder begeleiding het Saadani National Park gingen bezoeken voor dagje wild spotten. We arriveerden op wederom pracht plek aan zee met ongelooflijk aardige natuurbewuste managers - Sarah, Eyal en Timna hun dochtertje - met hun ecologische zelfvoorzienende lodges. Zonnepanelen, regenwater opvang, natuurlijke bouwproducten en biologische voeding hadden hier hun bijdrage aan.

Volgende dag gingen we in het donker om 5.30 op pad - eerste keer voor de meisjes deze safari onderneming - en vol verwachting hoe de dag er uit zou zien zaten ze met kriebels in hun buik achter in de Landrover. Rooftop maakte het mogelijk om vanuit zit te gaan staan en  geconcentreerd in te zoemen. Een moeilijk nog vrij jong park met veel struiken en begroeiing waardoor het echt zoeken en kijken was naar waar de beesten konden zijn. Het enthousiasme voor de natuur van Eyal was enorm en werkte aanstekelijk, de eerste giraffen kondigden zich aan...joehoe!!!  En daarna was het Pom die tijdens het rijden oog in oog kwam met de doordringende blik van een leeuw, en begon te gillen back, back, back! Dus Eyal in zijn achteruit en van de main road af. Vier stuks leeuwen voor onze neus, geweldig wát een beesten!

       ​            ​        

Vervolgens zagen we nog vele apen, flamingo's, impala's, bushbocks, gnoe's en vogels, met als toetje de krokodillen en nijlpaarden - hippo's - tijdens onze boottocht. Na een lokale Afrikaanse bonen - rijst lunch, hoopten we uiteraard nog op de olifanten en we hielden onze ogen strak gericht op de mooie omgeving. Nog nét voordat we het park zouden verlaten - 18.00 - stak er prompt een giga olifant de weg over en verdween schichtig in het dichte struikgewas. Moest toch even denken aan 'wat ruist daar in het struikgewas'. Wauw wat een opwindende afsluiting van een prachtdag. Moe maar zeer voldaan reden we weer naar onze thuishaven. Eyal trakteerde ons op een super leuk video clip van wat we die dag hadden gezien! This is Afrika!

Inmiddels waren we tot de volgende ontdekking gekomen, de Toyota had blijkbaar geen 4 wheeldrive meer tot zijn beschikking en de deskundige monteur 'verbleekte' bij blik onder de motorkap. Bij grote reparatie in Kenia hadden de monteurs zichzelf wat bruikbare onderdelen uit enthousiasme toegeëigend om er vervolgens onzin en troep ervoor terug te plaatsen. Té bizar voor woorden, maar een heel gewoon en voorkomend iets hier. Ook weer een andere vorm van 'This is Afrika'!
Vandaar dat iedere eigenaar naast de motorkap bleef staan bij reparatie in de garage. Maarten lag toen doodziek in bed.

In Dar es Salaam werden de nodige spullen besteld, per scootertjes vervoerd en úren was de monteur bezig om weer een 4x4 functie te installeren. Betekende dat we langer op Tembo Kijani verbleven - geen straf - en we genoten van onze laatste dag.

Zaterdag 20 juni reden we rechtstreeks richting vliegveld. Nog net vóórdat het vliegtuig in de late avond vertrok konden we de Yatzee drive afronden, met Maarten als duidelijke overwinnaar, op de voet gevolgd door ons drieën! Met een fantastische week samen in ons hart, uitkijkend naar weerzien met álle kinderen in Kaapstad begin 2016, konden we goed en mooi afscheid nemen en ging ieder weer zijns weegs. Wij hadden hotelletje geboekt -  bleek voor ons in de hectiek van de stad onvindbaar - en kwamen uiteindelijk bij low budget pension terecht.

Selous Game Reserve

Daarna werden het weer flink wat uren zuidwaarts rijden en besloten we nog een bezoek te brengen aan Selous Game Reserve. Wat een pracht park weer - mooie typisch Afrikaanse acacia's en baobab bomen - met overnachting op de campsite begeleidt door de overweldigende geluiden van de hippo's om ons heen en de vrolijk kwetterende vogeltjes in de vroege  ochtend. Opnieuw een leuk jong Nederlands honeymoon stel ontmoet - Lennert en Lysette - die nichtje Guimette weer kenden vanuit hun werk in Amsterdam. 

Vervolgens 200 km rustig naar bewoonde wereld gereden - 20 km per uur - door pracht pracht pracht natuur, de Uluguru Mountains, wat een weer totaal andere schoonheden van bergen, palmbomen en door de mieren gemaakte termietheuvels trokken aan ons voorbij.

Naarmate we zuidelijker kwamen werden we echt verrast door koude voeten en dito avonden, slaapzakken werden tevoorschijn gehaald en we waren duidelijk op weg naar de herfst, met nog wel overdag heerlijke zon en temperatuur. 
Een contrasterend gevoel om zuidwaarts nu naar een soort winter te gaan, terwijl ieder in Nederland zeilend, rijdend, fietsend of lopend de zonvakantie en zomer tegemoet zou gaan.

Kisolanza Farm

Ten zuiden van Iringa werden we compleet overdonderd en verrast door een bio farm - Kisolanza farmhouse - een oude adobe leemachtige ruïne waar overheen een simpel gebouw was neergezet. Geheel was sfeervol gemaakt met inrichting en kaarslicht en overhéérlijke natuurvoeding, zeer schone camping met bijbehorende accommodatie en wederom ongelooflijk vriendelijk personeel die ons te woord stonden. Restaurant was wel érg prijzig dus deelden we in de avond één diner en in de ochtend één ontbijt samen. Maarten verorberde het lekkerste lamsvlees ever!

Het genieten werd iets minder toen Maarten in de ochtend een kleine olievlek rechts voor onder de auto zag, een lekkende keerring! Via iemand van de camping kregen we een naam door van een bushmechanic die 12 km verderop in een klein gehucht woonde. Naast de doorgaande weg had hij z'n 'werkplaats'. Wat we al vaker in Afrika hadden meegemaakt was dat dit meestal heel goede monteurs waren, die echter niet over voldoende financiële middelen beschikten om in een eigen garage te kunnen investeren, dus dan maar met het meest minimale aan de slag gingen. Uren kruipend en liggend onder de auto in de meest onmogelijke houdingen. De auto werd bij hem gestald en Maarten keerde per bus terug naar de camping waar we inmiddels onze tent hadden opgezet. Gek hoor zo zonder Toyota! Volgende dag ging Maarten weer richting bus met pijn in zijn buik naar de plek waar hij wezen moest, daar waar de auto stond te wachten. Op weg naar de bus kon ik hem nog net inhalen om sterkte en goeds te wensen, wat voelden we beiden de liefde voor de Toyota en daarmee in het verlengde voor elkaar toch weer duidelijk van binnen. Later die ochtend besloot ik naar deze plek te rennen - 12 km -  om Maarten te verrassen en mijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Kwam daar zwetend en hijgend aan, geen mechanic of Maarten te zien. Wel de Toyota, bleek dat de mannen naar Iringa waren - 45 km verderop - voor het halen van onderdelen bij een Toyota garage. Kreeg een telefoon te leen en begreep van Maarten dat ze voorlopig nog niet terug waren! Zat dus niets anders op dan terug te rennen, maar nee dát ging het toch echt niet worden. Kreeg zowaar van een meisje wat geld te leen voor het busje naar de camping. Gewéldig en wat was ik ongelooflijk blij met deze humane actie. In het busje zat ik tussen de lokale bevolking, en een ieder keek mij stralend en giebelend aan. Bij het betalen van het kaartje kreeg ik geen wisselgeld terug, het mannetje dacht wellicht dat deze toerist dat toch niet doorhad. Toen ik letterlijk vroeg,' hé grappenmaker, ik krijg nog geld van je ' begon iedereen hard te lachen en kreeg ik de munten waar ik recht op had. Uiteindelijk zijn ze meer dan twee dagen met de auto in de weer geweest, want het bleek ingrijpender dan ze aanvankelijk dachten. Deze fantastische monteur - sprak helaas louter en alleen Swahili - heeft de auto zodanig klaar gemaakt dat we in staat waren om verder zuidelijker naar Mbeya te rijden. Daar wisten we een goede 4x4 garage. Voor nu dus een tijdelijke oplossing voor een dieper liggend probleem - souvenir van het ongeluk in Kenia - en moest absoluut binnenkort verholpen worden. Bij het opruimen van de auto bleek verder binnenin een waterlekkage te zijn, al onze dollars doorweekt en hadden deze nog even droogtijd in de zon nodig voordat we daadwerkelijk verder naar het zuiden konden rijden.

Deze laatste 6 weken waren wederom voor ons een top tijd, en voldeden zeker aan de wensen om te kunnen relaxen en te genieten van natuur en de kustlijn - die we ook dubbel en dwars gebruikt hebben - met alle mooie ontmoetingen én natuurlijk als kersen op de taart, het spontane heerlijke weekje samen met Steffie & Pom.

Tanzania was vooral traag - polle polle - en zodra wij ook maar iets uit deze vertraging gingen op de weg, hadden we gelijk een bekeuring voor te hoge snelheid te pakken. Eerst dan nog grondig onderzoek en navraag door de agenten naar first aid kit, brandblusser, dubbele gevaren driehoek en alle nodige papieren. Vreselijk irritant en zo waren we na 4x aanhouden toch mooi 120.000 TSH - €60 - kwijt aan de staat, alhoewel we het idee hadden dat dit pakketje papieren shillings geruisloos in agent zijn broekzak viel. 

Verder bij vragen naar de - onbekende - weg werden we zeer regelmatig in de auto begeleidt naar juiste plek of richting. Iets wat we ooit eerder in 2010 hoorden van onze Tanzaniaanse guide, verschil tussen Keniaan en Tanzaniaan is dat je bij het vragen naar de weg je in Kenia de vingerwijzing goed moet volgen en je in Tanzania vaak tot de deur toe persoonlijk begeleidt wordt. Bleek dus daadwerkelijk te kloppen. Kortom wederom zéér vriendelijke mensen, jammer dat zij beperkt in hun Engelse taal en wij beperkt  in de Swahili taal waren voor leuke communicatie. Verder dan Karibu - welkom, Jambo - hallo, Habari - hoe gaat het, Muzuri Sana- heel goed, Asante sana - hartelijk dank en uiteraard Nakupenda - ik hou van je, kwamen we niet! Een basis werd wel hiermee gelegd.

Onderweg nu weer, met in de auto gewoon heerlijke rust afgewisseld met Griekse, Afrikaanse of prachtig galmende Adèle klanken en met een blij gevoel. Véél zin in het nu naderend volgend grensland met vast weer een eigen en andere energie, Malawi!

     Kwaheri!!